بیماری پارانوئید یا PPD، یک وضعیت سلامت روانی است که با الگوی بی اعتمادی و سو ظن نسبت به دیگران بدون دلیل کافی برای مشکوک بودن مشخص می شود. فراد مبتلا به PPD همیشه مراقب و به اطرافیان مشکوک هستند و بر این باورند که دیگران دائماً در صدد تحقیر، آسیب رساندن یا تهدید آنها هستند. بیماری پارانویا در واقع نوعی اختلال شخصیتی است که برخی افراد را دچار بدبینی و شک میکند. اختلال شخصیت پارانوئید یک بیماری مزمن و فراگیر است که با الگوهای مخرب فکر، رفتار و عملکرد بروز میکند. تصور میشود که این اختلال بین 1/21 تا 4/4 درصد از بزرگسالان ایالاتمتحده را تحت تأثیر قرار میدهد. اما علت اختلال شخصیت پارانوئید چیست ؟ و چه علائمی دارد؟ در این مقاله قرار است به این اختلال بپردازیم.
پارانوئید از نظر روانشناسی یک اختلال روانی است که موجب ایجاد حس بیاعتمادی و سوءظن بیدلیل به دیگران میشود. افراد مبتلا به این اختلال همیشه مراقب و به اطرافیان مشکوک هستند و بر این باورند که دیگران دائماً درصدد تحقیر، آسیب رساندن یا تهدید آنها هستند. به نظر این افراد، رفتار و طرز فکرشان عادی است.
لازم به ذکر است پارانوئیدها، هذیان یا توهم ندارند. توهم و هذیات در افراد مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی، اختلال اسکیزوافکتیو و دوره های شیدایی شدید در اختلال دوقطبی دیده می شود.
بیماری پارانوئید نوعی مشکل در اختلال شخصیت است و فرد مبتلا از خود رفتاری بروز میدهد که با کمی دقت به راحتی میتوان، آنها را تشخیص داد.
فراد مبتلا به PPD اغلب باور نمیکنند که رفتار آنها غیرعادی است. ممکن است کلیه رفتارهایی که بروز میدهند از نظر خودشان کاملاً منطقی به نظر برسد. با این حال، اطرافیان این افراد از بیاعتمادی و شک همیشگی آنها عذاب میکشند.
اگر در یک فرد حداقل چهار مورد از موارد زیر را مشاهده کردید، احتمال اینکه وی مبتلا به بیماری پارانوئید باشد، زیاد خواهد بود.
در رابطه با دلیل اصلی ایجاد اختلال شخصیت پارانوئید، هنوز جواب مشخصی وجود ندارد. اما احتمالاً دلیل آن ترکیبی از عوامل محیطی و بیولوژیکی باشد. محققان دریافتهاند عدم توجه عاطفی، فیزیکی و مراقبتی دوران کودکی، نقش مهمی در ایجاد این اختلال در نوجوانی و اوایل بزرگسالی دارد.
این اختلال بیشتر در خانوادههایی با سابقه اسکیزوفرنی و اختلال هذیانی وجود دارد. ترومای دوران کودکی (آزار جسمی، عاطفی یا جنسی) نیز ممکن است یکی از عوامل موثر بر بروز این مشکل باشد. مثلا والدین کودک یا بیش از حد به او توجه و از او حمایت میکردند، یا خشم بیاندازهای نسبت به او داشتند که به واسطه آن، کودک احساس ناامنی شدیدی میکند، و این مسئله در سنین بالاتر، به بیماری پارانوئید تبدیل میشود.
متوجه شدیم که فرد مبتلا به پارانوئید، رفتارهایی انجام میدهد، که متاسفانه هیچکدام از آنها دست خودش نیست. برای حل یا حداقل کاهش میزان آسیبرسانی این بیماری به خود بیمار یا اطرافیانش، یکی از راهکارها دانستن چگونگی رفتار با فرد پارانوئید است.