پرهیز از اعتیاد به مواد مخدر

‏ترک دارو معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم‌های بدن پردازش یا حذف مواد فعال از جریان خون خود را به دلایل مختلف مانند توقف مصرف، کاهش دوز یا تجربه عوارض جانبی متوقف می‌کنند. این فرآیند بسته به نوع دارو و همچنین عوامل فردی مانند تحمل، سطح وابستگی و عادات شخصی می تواند بسیار متفاوت باشد. در اینجا چند مرحله کلی برای مدیریت ترک مواد مخدر وجود دارد:

‏1. شدت و مدت علائم ترک (به عنوان مثال، سردرد، تحریک پذیری، حالت تهوع) را ارزیابی کنید.

‏2. در صورت لزوم برای راهنمایی حرفه ای با متخصصان مراقبت های بهداشتی تماس بگیرید. آنها ممکن است داروهایی را برای کمک به مدیریت علائم تا شروع بهبودی تجویز کنند.

‏3. علائم حیاتی از جمله ضربان قلب، تعداد تنفس و برون ده ادرار را کنترل کنید. تشخیص زودهنگام کم آبی یا سایر عوارض در دوره های ترک ضروری است.

‏4. مسکن ها یا داروهایی که به طور خاص برای کاهش ناراحتی ناشی از علائم ترک طراحی شده اند، مصرف کنید.

‏5. کاهش تدریجی مصرف الکل; به دلیل روند حذف کندتر آن در مقایسه با بسیاری از داروهای دارویی، ظاهر شدن علائم ترک الکل نسبت به سایر داروها بیشتر طول می کشد.

‏6. مصرف مایعات را افزایش دهید و از هیدراتاسیون کافی اطمینان حاصل کنید. آب به حفظ تعادل الکترولیت کمک می کند که ممکن است به بهبود وضوح ذهنی و راحتی کلی کمک کند.

‏7. از انجام فعالیت های بدنی که می تواند منجر به تشدید علائم ترک شود خودداری کنید. در عوض، روی تکنیک های استراحت و آرامش مانند یوگا یا تمرینات تنفس عمیق تمرکز کنید.

‏8. برای مصرف کنندگان مواد کنترل شده، در مورد راهبردهای ایمن برای پرهیز تدریجی، مانند ممنوعیت نسبی یا کاهش موقت دوز، با یک ارائه دهنده پزشکی دارای مجوز مشورت کنید.

‏9. در صورت لزوم بر اساس ترجیحات شخصی یا باورهای فرهنگی، از درمان‌های طبیعی یا درمان‌هایی که از طریق شیوه‌های درمانی جایگزین مانند طب سوزنی، مکمل‌های گیاهی و غیره ارائه می‌شوند، استفاده کنید. با این حال، این درمان ها نباید جایگزین توصیه های پزشکی حرفه ای ارائه شده توسط ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی مجاز شود.

‏روش‌های ترک اعتیاد متعددی برای کمک به افراد برای غلبه بر پیامدهای منفی رفتارهای اعتیادآور مرتبط با مواد، مانند مواد مخدر و الکل وجود دارد. هدف این رویکردها رسیدگی به مسائل اساسی منجر به میل به مواد مخدر، بهبود مهارت های حل مسئله، ارتقای تنظیم هیجانی و افزایش رضایت از زندگی است. اگرچه هیچ روش واحدی برای همه به طور کامل کار نمی کند، ادغام چندین استراتژی در برنامه های درمانی می تواند احتمال موفقیت را افزایش دهد. برخی از روش‌های رایج ترک اعتیاد عبارتند از درمان شناختی رفتاری (CBT)، کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی (MBSR)، درمان بین فردی (IPT)، آموزش بیوفیدبک، گروه‌های حمایتی، مربیگری انگیزشی و مداخلات دارویی. در زیر جزئیات بیشتری در مورد چندین روش محبوب ترک اعتیاد آورده شده است:

‏1. درمان شناختی رفتاری (CBT):

‏ - در درجه اول برای درمان مشکلات روانی با کمک به افراد در شناسایی الگوهای فکری که منجر به رفتارهای مضر می شود، طراحی شده است.

‏ - برای تغییر افکار ناسازگار و تغییر رفتار به سمت نتایج مثبت، از مهارت‌های مقابله‌ای متمرکز بر مشکل در کنار روال‌های ساختاریافته استفاده می‌کند.

‏ - مفاهیم رایج مرتبط با CBT شامل تفکر دفاعی، تفکر تحریف شده و فاجعه سازی است.

‏2. کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی (MBSR) و آموزش آگاهی ذهنی (MAT):

‏ - شامل عناصر مدیتیشن، یوگا و قدردانی برای آموزش آگاهی بدون قضاوت از تجربیات لحظه حال به افراد و در عین حال ترویج آرامش و توجه متمرکز است.

‏ - نشان داده شده است که MBSR به طور قابل توجهی احساس استرس، اضطراب و بدبینی را در هر دو مطالعات طولی و آزمایشات بالینی مربوط به اعتیاد کاهش می دهد.

‏3. درمان بین فردی (IPT):

‏ - بر حل تعارضات بین افراد از طریق ارتباط، همدلی و درک روابط در یک زمینه اجتماعی تمرکز می کند.

‏ - هدف IPT ایجاد اعتماد، بهبود مهارت های ارتباطی، توسعه روابط بین فردی سالم و تقویت رشد شخصی در میان موقعیت های چالش برانگیز است.

‏4. آموزش بیوفیدبک:

‏ - از اصول علوم اعصاب برای تشویق افراد به نظارت بر امواج مغزی، تنش عضلانی و سایر شاخص های فیزیولوژیکی مرتبط با پاسخ های عاطفی استفاده می کند.

‏ - با تمرکز بر نواحی هدفمند مغز، شرکت‌کنندگان یاد می‌گیرند که محرک‌های احساسات ناسالم را شناسایی کرده و افکار، احساسات و رفتارهای خود را بر این اساس تطبیق دهند.

‏5. گروه های پشتیبانی:

‏ - فضای محرمانه ای را برای افراد فراهم می کند تا داستان ها را به اشتراک بگذارند، ترس ها را بیان کنند و در مورد چالش هایی که در ارتباط با اعتیاد با آن ها روبرو هستند بحث کنند.

‏ - اعضای گروه اغلب حمایت متقابل، تشویق و فشار همسالان را ارائه می دهند که می تواند تغییر را تسهیل کند و به کاهش علائم اعتیاد کمک کند.

‏6. کوچینگ انگیزشی:

‏ - مستقیماً با افراد کار می کند تا اهداف قوی و رویاهای قابل باوری را ایجاد کند که امید و مثبت اندیشی را القا می کند.

‏ - مربیان ممکن است از تکنیک های مختلفی مانند تأیید، تجسم، داستان سرایی و تنظیم چالش استفاده کنند تا به مشتریان در دستیابی به تغییرات پایدار در جهت متانت کمک کنند.

‏7. مداخلات دارویی:

‏ - گزینه‌های دارویی شامل مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs/داروهای ضد افسردگی)، مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نورآدرنالین (SNRIs/محرک‌ها)، مواد افیونی، بنزودیازپین‌ها (آرام‌کننده‌ها) و انواع خاصی از ضد تشنج‌ها و تثبیت‌کننده‌های خلقی هستند.

‏ - در حالی که این داروها می توانند به افراد کمک کنند تا بهبودهای کوتاه مدت در علائم را تجربه کنند، استفاده طولانی مدت خطرات قابل توجهی دارد و فقط باید تحت نظارت دقیق متخصصان مراقبت های بهداشتی واجد شرایط در نظر گرفته شود.

‏هنگام در نظر گرفتن اجرای روش‌های ترک اعتیاد، همکاری نزدیک با متخصصان مراقبت‌های بهداشت روان دارای مجوز که دانش جامعی از سوء مصرف مواد و روش‌های درمان دارند، مهم است. تلاش‌های مشترک شامل چندین ذینفع - مانند بیماران، خانواده‌ها، متخصصان سلامت روان، و سازمان‌های جامعه محلی - می‌تواند نقش مهمی در بهبود نتایج اعتیاد داشته باشد. به یاد داشته باشید، کمک گرفتن زودهنگام و منظم برای پیشرفت در رهایی از عادات مشکل ساز مواد کلیدی است. از طریق آموزش و حمایت، گفتگوی باز، همکاری و توانمندسازی را در میان افراد آسیب دیده از اعتیاد تشویق کنید.

‏پس از تجربه یک دوره ترک دارو، افراد ممکن است با ناراحتی موقت، گیجی، تحریک پذیری، حالت تهوع، استفراغ، خستگی و کاهش اشتها به دلیل واکنش طبیعی بدن برای کاهش وابستگی به دارو مواجه شوند. برای کسانی که این فرآیند را پشت سر می گذارند ضروری است که به دنبال راهنمایی حرفه ای باشند، مراقبت های لازم را انجام دهند و اقدامات ایمنی را برای جلوگیری از عود بیماری و حفظ رفاه کلی اولویت بندی کنند. در اینجا چند مرحله توصیه می شود که در طول دوره بهبودی ترک دارو توصیه می شود:

‏1. پیگیری پزشکی مناسب را حفظ کنید:

‏ - برای دریافت به‌روزرسانی‌ها در مورد برنامه درمانی در حال انجام خود، از جمله دوزها، عوارض جانبی و عوارض جانبی احتمالی، بازدیدهای روتین را با پزشک یا متخصص مراقبت اولیه خود برنامه‌ریزی کنید.

‏ - آماده باشید تا اطلاعات دقیقی در مورد سابقه مصرف فعلی خود، داروهای تجویزی که به طور همزمان استفاده می کنید، و هر عامل مربوط به شیوه زندگی مرتبط با مصرف دارو ارائه دهید.

‏2. نگرانی های خود را با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی در میان بگذارید:

‏ - نگرانی‌ها، سؤالات و نگرانی‌های خود در مورد ترک مواد مخدر را با یک عضو قابل اعتماد تیم مراقبت‌های بهداشتی مانند پرستار، روانپزشک یا مشاور اعتیاد در میان بگذارید. آنها می توانند بینش ها، پیشنهادها و منابع ارزشمندی را برای راهنمایی شما در طول سفر بهبودی ارائه دهند.

‏3. دستورالعمل های توصیه شده برای مدیریت علائم ترک را دنبال کنید:

‏ - برای به حداقل رساندن خطر عود، از فعالیت های تحریک کننده، به ویژه در شب یا هنگام احساس علائم شدید ترک، خودداری کنید.

‏ - مصرف کافئین، الکل، غذا و نیکوتین را تا زمانی که زمان های مناسب را بر اساس نیازها و ترجیحات فردی تعیین کنید، محدود کنید. اگر مطمئن نیستید که چگونه محدودیت های غذایی خاص مربوط به ترک دارو را مدیریت کنید، با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

‏ - از نوشیدن الکل به طور کامل استراحت کنید تا آنزیم های کبدی شما تجزیه شده و سطوح باقی مانده الکل را از سیستم شما حذف کند.

‏4. در صورت نیاز فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشید:

‏ - به محض مشاهده هر گونه علائم ترک شدید یا غیرمنتظره، مانند دشواری تنفس، تشنج، از دست دادن کنترل بر حرکات، یا طغیان های شدید ناگهانی، فوراً با 911 تماس بگیرید.

‏ - توضیحات واضحی از آنچه رخ داده، هر گونه تجربه قبلی با علائم مشابه، و هر گونه تداخلات شناخته شده بین دارو(های) فعلی و مواد(ها) ارائه دهید.

‏5. در شیوه های آرام سازی موثر شرکت کنید:

‏ - تمرینات تنفس عمیق یا آرام سازی پیشرونده عضلانی را برای کمک به مدیریت استرس و اضطراب در دوره هایی با شدت بالای ترک تمرین کنید.

‏ - از برنامه‌های آرامش‌بخش، راهنماها یا تکنیک‌های آموخته‌شده از پزشکان خبره برای کمک بیشتر به کاهش پریشانی علامتی استفاده کنید.

‏6. در مورد وضعیت خود به طور آشکار و صادقانه با عزیزان خود ارتباط برقرار کنید:

‏ - به دوستان، اعضای خانواده و آشنایان اجازه دهید از نیت شما برای بهبودی از وابستگی به مواد مخدر مطلع شوند، از قضاوت دوری کنید و برای عبور از پیچیدگی های این دوران از زندگی خود درخواست حمایت کنید.

‏ - آنها را تشویق کنید تا محیط های امنی ایجاد کنند که در آن احساس راحتی کنند و بدون ترس از قضاوت یا مجازات در مورد موضوعات دشوار بحث کنند.

‏7. در برنامه های حمایتی گروهی شرکت کنید:

‏ - به گروه های پشتیبانی آنلاین یا حضوری بپیوندید که به افرادی که با اعتیاد، سوء مصرف مواد و بیماری های روانی دست و پنجه نرم می کنند، می پردازند.

‏ - با دیگرانی که تجربیات مشترک خود را به اشتراک می گذارند ارتباط برقرار کنید و آرامش، مسئولیت پذیری و انگیزه برای ادامه کار در جهت بهبودی بهتر بیابید.

‏8. بر پیشرفت خود نظارت کنید و رویکرد خود را در صورت نیاز تنظیم کنید:

‏ - توانایی خود را برای کنترل ایمن علائم ترک، مدیریت موثر استرس و دستیابی به اهداف مورد نظر مانند حفظ هوشیاری یا افزایش انتخاب های سبک زندگی مثبت ارزیابی کنید.

‏ - اگر علیرغم رعایت تمام پروتکل های مراقبتی توصیه شده، علائم ترک ادامه یافت، برای راهنمایی و پشتیبانی بیشتر فوراً با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

‏9. یک برنامه ورزشی ثابت ایجاد کنید:

‏ - فعالیت بدنی نقش مهمی در بهبود خلق و خو، کاهش علائم ترک، و حمایت از سلامت کلی سلامت روان دارد.

‏ - فعالیت هایی را پیدا کنید که با شما طنین انداز شده و به اندازه کافی لذت بخش هستند تا ثبات را حفظ کنید. سعی کنید تمرینات سبک قلبی عروقی مانند پیاده روی، شنا یا دوچرخه سواری را با حجم کم شروع کنید.

‏10. ترویج ارتباط مثبت با مصرف مواد:

‏ - فضاهای عمدی را در محیط روزانه خود ایجاد کنید که در آن بتوانید قدردانی، پذیرش و توجه به مواد را تمرین کنید، مانند ایجاد گوشه های "ایمن" تعیین شده در خانه ها یا ایجاد سیستم های تقویت مثبت برای رفتارهای مورد نظر.

‏ - از همراهی با تجربیات منفی خودداری کنید و حس خوش بینی، عزم راسخ و پشتکار را نسبت به متانت طولانی مدت در خود پرورش دهید.

‏در طول دوره بهبودی ترک دارو، مهم است که صبور، پایدار و متعهد باشید تا با متخصصان سلامت روان، همتایان و سیستم‌های پشتیبانی کار کنید تا مطمئن شوید که مسیر منحصربه‌فرد شما شما را به مسیر بهبودی هدایت می‌کند.

‏تمرین پرهیز از اعتیاد به مواد مخدر نیازمند فداکاری، صبر، شفقت به خود و شبکه های حمایتی قوی جامعه است. در اینجا چندین استراتژی جامع وجود دارد که نشان داده شده است در ترویج پرهیز بسیار مؤثر است:

‏1. ذهن آگاهی و رفتار درمانی شناختی (CBT):

‏ - از رویکردهای درمانی مبتنی بر شواهد مانند درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی (MBCT) استفاده کنید که به افراد کمک می کند تا آگاهی متمرکز داشته باشند، افکار و احساسات خود را بدون قضاوت بپذیرند و مکانیسم های مقابله سالم را در زندگی روزمره ادغام کنند.

‏ - با شناسایی محرک‌ها، بررسی واکنش‌ها و توسعه مهارت‌های تغییر، بر چالش‌برانگیز کردن الگوهای فکری ناسازگار مرتبط با اعتیاد به مواد مخدر تمرکز کنید. MBCT در کمک به بیماران در کاهش عود و بهبود نتایج پرهیز طولانی مدت اثربخشی خود را نشان داده است.

‏2. برنامه های پشتیبانی گروهی:

‏ - به گروه‌های پشتیبانی همتایان آنلاین یا حضوری متشکل از معتادان با تجربه در حال بهبودی بپیوندید که علایق، چالش‌ها و اهداف مشابهی دارند. این گروه ها محیطی خوشایند و ساختار یافته را فراهم می کنند که در آن افراد می توانند از یکدیگر بیاموزند، اعتماد ایجاد کنند و حمایت عاطفی به دست آورند.

‏ - به طور منظم در جلسات شرکت کنید تا با سایر افراد پرهیز ارتباط برقرار کنید، در مورد جنبه های مختلف بهبودی اعتیاد بحث کنید، و در جهت رشد شخصی و پرهیز کار کنید. پلتفرم‌های آنلاین فرصت‌های در دسترس را برای اعضای سراسر جهان فراهم می‌کنند تا در عین حفظ حریم خصوصی و محرمانگی، در ارتباط بمانند.

‏3. اصلاح سبک زندگی سالم:

‏ - آمادگی جسمانی را از طریق برنامه های ورزشی مداوم مانند دویدن، شنا، یوگا یا رقص در اولویت قرار دهید. ورزش کافی با بهبود تنظیم خلق و خو، کاهش هورمون های استرس و تقویت شناخت مرتبط است، در نتیجه مدت زمان هوشیاری طولانی تر را تسهیل می کند.

‏ - برنامه ریزی غذایی مغذی و کنترل وعده غذایی را در برنامه روزانه خود بگنجانید و بر مصرف متعادل درشت مغذی ها در کنار هیدراتاسیون و استراحت تاکید کنید. تغذیه خوب از عملکرد مغز پشتیبانی می کند، اشتها را کاهش می دهد و دفاع ایمنی را تقویت می کند و باعث می شود که شما پرهیز کنید.

‏ - سیگار را برای همیشه ترک کنید، زیرا ترک نیکوتین می تواند منجر به افزایش خطرات عود، وابستگی و کیفیت پایین زندگی شود. سیگاری ها باید به روش های جایگزین کاهش نیکوتین مانند تبخیر، چسباندن، بونگ یا جویدن آدامس روی آورند.

‏4. مربی پیروی از درمان:

‏ - برای شناسایی زمینه‌های مربوط به مسائل مربوط به انطباق، پیگیری پایبندی، و ارائه بازخورد هدفمند متناسب با شرایط هر فرد، از نزدیک با یک ارائه‌دهنده مجوز درمان اعتیاد همکاری کنید.

‏ - ابزارها و مواد آموزشی را ارائه دهید که به طور خاص طراحی شده اند تا به مشتریان کمک کند اهمیت حفظ دوزهای ثابت، به حداقل رساندن محل های تزریق و اجتناب از موقعیت های ناامن را درک کنند. تلاش های مشترک بین بیماران، ارائه دهندگان و مددکاران اجتماعی اجرای موثرتر درمان را تسهیل می کند.

‏5. آموزش مهارت های مدیریت مالی:

‏ - خود را در مورد بودجه بندی، مدیریت اعتبار، و سواد مالی برای کمک به کاهش استرس مربوط به مدیریت پول در حین برداشت آموزش دهید. این ممکن است شامل یادگیری مفاهیم اولیه پس انداز، سرمایه گذاری و پرداخت مسئولانه بدهی باشد.

‏ - کمک گرفتن از مربیان بودجه، برنامه ریزان بازنشستگی، یا مشاوران مالیاتی را در نظر بگیرید که می توانند در میان نوسانات ناشی از اعتیاد به مواد، مشاوره و پشتیبانی عملی در ایجاد ثروت و ثبات ارائه دهند.

‏6. مشارکت جامعه:

‏ - وقت خود را داوطلبانه در سازمان های محلی متمرکز بر مبارزه با اعتیاد به مواد مخدر، ارائه آموزش و ارائه فرصت های آموزشی شغلی اختصاص دهید. ایجاد روابط معنادار در جامعه می تواند عزت نفس را افزایش دهد و اعتماد به نفس را در رسیدگی موفقیت آمیز به مشکل اعتیاد شما افزایش دهد.

‏ - در طرح‌های حمایتی شرکت کنید، علیه سیاست‌های مضر لابی کنید، و برای کسانی که تحت تأثیر اعتیاد به مواد مخدر قرار گرفته‌اند صحبت کنید تا آگاهی عمومی را افزایش دهید، بر تغییر سیاست‌ها تأثیر بگذارید و الهام‌بخش اقدام در میان همکاران و دوستانتان باشید.

‏7. برنامه های آموزشی و کمکی دارویی:

‏ - با داروهای مورد استفاده برای درمان وابستگی به مواد افیونی و دیگر مواد، درک دوزها، راه های تجویز، عوارض جانبی احتمالی و نحوه تداخل این داروها با مواد دیگر آشنا شوید. قبل از شروع درمان ارزیابی کنید که آیا دارو درمانی انتخابی شما با ارزش ها و اولویت های شخصی شما مطابقت دارد یا خیر.

‏ - گزینه‌هایی را برای طرح‌های درمان کمکی (ATPs)، که شامل توافق‌نامه‌های مراقبت مدیریت‌شده بین افراد و شرکت‌های بیمه سلامت یا مدیران شخص ثالث مسئول نظارت بر پایبندی و اطمینان از دسترسی مداوم به دارو است، بررسی کنید. برای کمک در یافتن ATP های موجود، با شرکت بیمه خود یا سازمان های دولتی محلی تماس بگیرید.

‏8. شفقت به خود و پذیرش:

‏ - آسیب پذیری را بپذیرید و محدودیت های ناشی از اعتیاد را بپذیرید. درک این موضوع که ایجاد عادت‌ها و روال‌های جدید به زمان نیاز دارد، کار را آسان‌تر می‌کند.

‏پیشگیری از اعتیاد یک مؤلفه اساسی رفاه کلی است و شامل اجرای اقدامات پیشگیرانه در هر دو سطح فردی و سیستماتیک است. در اینجا چند استراتژی جامع برای کاهش عوامل خطر وابستگی به مواد مخدر و الکل، از جمله مداخلات روانی، رفتاری و ساختاری آورده شده است:

‏1. ارزیابی ریسک و برنامه های پیشگیری:

‏ - انجام ارزیابی های کامل برای ارزیابی استعداد فرد به اعتیاد بر اساس سابقه شخصی، پیشینه خانوادگی و رفتارهای فعلی. شناسایی به موقع امکان مداخله زودهنگام و تلاش های پیشگیری را فراهم می کند.

‏ - توسعه و اجرای برنامه های پیشگیری جامع با هدف قرار دادن جمعیت های پرخطر، مانند جوانان، مبتلایان به HIV/AIDS، افراد مسن، و جوامعی که به میزان بالای مصرف مواد شناخته شده اند. این برنامه ها بر ارتباطات ریسک، آموزش، گسترش و همکاری با ارائه دهندگان خدمات تمرکز دارند.

‏2. مداخلات روانی اجتماعی:

‏ - ارائه خدمات بهداشت روان، مانند مشاوره، جلسات گروه درمانی و تله درمانی، برای رسیدگی به اختلالات روانی زمینه‌ای مانند افسردگی، اضطراب و آسیب‌هایی که در ایجاد اعتیاد نقش دارند. درمان شناختی-رفتاری (CBT) و تکنیک های تقویت انگیزه نیز می تواند در کاهش علائم و بهبود نتایج درمان مفید باشد.

‏ - پیاده سازی رویکردهای سیستم خانواده که گفتگوی باز، همکاری و حمایت متقابل را میان والدین، فرزندان و معلمان در رابطه با سبک های فرزندپروری، تعیین مرزها و الگوهای نقش در ایجاد محیط های امن برای تقویت مثبت رفتارهای خوب و پاسخ های تنبیهی به رفتارهای منفی ایجاد می کند.

‏3. غربالگری اختلال مصرف مواد:

‏ - تشویق غربالگری جهانی برای اختلالات رایج مصرف مواد (SUDs) مانند اعتیاد به الکل، سوء مصرف هروئین، مت آمفتامین ها و مواد افیونی با استفاده از معیارهای تشخیصی قابل اعتماد. تشخیص زودهنگام ارجاع مناسب به درمان را امکان پذیر می کند و بروز دوره های بعدی را کاهش می دهد.

‏4. اصلاح سیاست دارویی:

‏ - حمایت از تغییرات قانونی که امنیت عمومی را بر نگرانی های اقتصادی اولویت می دهد و مجازات های شدیدی را برای تولید، قاچاق، نگهداری و توزیع مواد مخدر غیرقانونی ایجاد می کند. افزایش بودجه برای سازمان‌های مجری قانون، دادگاه‌ها و زندان‌ها برای مبارزه با شبکه‌های جنایت سازمان‌یافته حاوی مواد غیرقانونی.

‏ - ترویج جایگزین های قانونی برای رویکردهای توانبخشی سنتی، مانند برنامه های تعویض سوزن، کلینیک های سیار، و مراکز شهری برای بهبودی (UCRC). این خدمات دسترسی فوری به متخصصان مراقبت های بهداشتی بسیار ماهر و منابع تخصصی را ارائه می دهد تا اطمینان حاصل شود که افراد مراقبت و حمایت مناسب را دریافت می کنند.

‏5. کاهش انگ و توانمندسازی:

‏ - ارتباط موثر در مورد واقعیت های اعتیاد و تأثیر آن بر زندگی افراد، خانواده ها و جوامع آسیب دیده. با از بین بردن افسانه ها و عادی سازی مکالمات در مورد بیماری های روانی و مصرف مواد، می توان انگ های مربوط به اعتیاد را کاهش داد.

‏ - رفع موانع دسترسی به خدمات ضروری از طریق مشارکت با مدارس، بیمارستان ها و کارفرمایان. به عنوان مثال، کارکنان مدرسه می‌توانند راهنمایی‌هایی را در زمینه تشخیص علائم اعتیاد، ارائه خطوط تماس مداخله در بحران، و حمایت از دانش‌آموزان در مسیر حرکت خود به سوی هوشیاری ارائه دهند.

‏6. ابتکارات فرصت های اقتصادی:

‏ - در راه حل های مسکن مقرون به صرفه، تسهیلات مراقبت از کودکان، و پروژه های کشاورزی با حمایت جامعه سرمایه گذاری کنید تا شرایط زندگی باثباتی ایجاد کنید که شیوه های فرزندپروری بهتر را تشویق می کند و احتمال کمتر درگیر شدن در رفتارهای مخاطره آمیز مرتبط با مصرف مواد مخدر و بی خانمانی را کاهش می دهد.

‏ - گسترش دسترسی به مشاغلی که به حداقل نیازهای آزمایش مواد مخدر نیاز دارند، فراهم کردن فرصت هایی برای ساکنانی که با بیکاری و درآمد کم دست و پنجه نرم می کنند تا معیشت معنادار را تضمین کنند. دولت‌ها، کسب‌وکارها و سازمان‌های غیرانتفاعی می‌توانند به طور مشترک راه‌هایی را برای رفع موانع اقتصادی که اغلب منجر به سوء مصرف مواد می‌شوند، بررسی کنند.

‏7. سیستم های واکنش اضطراری:

‏ - ایجاد تیم‌های پاسخ اضطراری قوی مجهز به تجهیزات پزشکی پیشرفته که قادر به تسکین درد، آرام‌بخشی ایمن مصرف‌کنندگان مواد مخدر و انتقال آنها به مکان‌های درمانی تعیین‌شده هستند. افسران ایمنی عمومی باید آموزش مداومی را در زمینه شناسایی، پاسخگویی و ارجاع افرادی که شرایط حاد مصرف بیش از حد مواد مخدر را تجربه می کنند، دریافت کنند.

‏8. شبکه های پشتیبانی همتا:

‏ - ایجاد جوامع تخصصی با محوریت اختلالات خاص مصرف مواد را ترویج دهید، که به همسالان اجازه می دهد تجارب، دانش و سیستم های پشتیبانی خود را با هم ترکیب کنند. با برقراری ارتباط با کاربران سابق با سایرینی که با چالش‌های مشابه روبرو هستند، آنها می‌توانند یکدیگر را توانمند کنند، انعطاف‌پذیری ایجاد کنند و در نهایت موفقیت بیشتری در غلبه بر اعتیاد به دست آورند.

‏9. ابتکارات تحرک اجتماعی:

‏ - ایجاد مسیرهایی برای ورود مجدد موفق به جامعه اصلی برای افرادی که به دلیل سوء مصرف مواد از سیستم عدالت کیفری خارج می شوند. این ابتکارات ممکن است شامل کمک به کاریابی، برنامه های توانبخشی پس از درمان، و آموزش و مهارت باشد.