علف‌های هرز و مهاجم

اهمیت علف‌های هرز و کاربرد گیاهان مهاجم

اهمیت علف های هرز در کشاورزی

‏علف های هرز به دلیل نقش اساسی آنها در حفظ محصولات سالم دارای مزایای بی شماری در محیط های کشاورزی هستند. آنها به عنوان موانع طبیعی در برابر حیوانات گیاهخوار عمل می کنند و آسیب های ناشی از آفاتی مانند سوسک های شالیزار و حشرات بدبو را کاهش می دهند. بهبود ساختار خاک و حاصلخیزی؛ کمک به ترسیب کربن؛ و حمایت از تنوع زیستی در زیر چند روش خاص که علف های هرز به طور مثبت به کشاورزی کمک می کنند آورده شده است:

‏1. عوامل کنترل بیولوژیکی: برخی از گونه های علف هرز دارای آفت کش های زیستی مانند نماتدها یا ویروس هایی هستند که می توانند آفات مضر (مانند کرم گوش ذرت) را از بین ببرند. با کشت این علف‌های هرز مفید، کشاورزان اتکا به آفت‌کش‌های مصنوعی را به حداقل می‌رسانند و بهره‌وری کلی را افزایش می‌دهند.

‏

‏2. بهبود کیفیت خاک: رقابت بین گیاهان باعث افزایش میکروبیولوژی خاک، بهبود سطوح مواد مغذی آن (تثبیت نیتروژن) و سرکوب رشد پاتوژن می شود. یک چمن به خوبی مدیریت می‌شود همچنین می‌تواند بیماری‌های قارچی را که ریشه‌های محصول را تحت تأثیر قرار می‌دهند و ثبات خاک را بهبود بخشد، کاهش دهد.

‏3. سرکوب بیماری: پاتوژن های گیاهی واکنش های متفاوتی را در مواجهه با کاشت همراه نشان می دهند، که در آن روابط متقابل بین گیاه میزبان و همسایگان علف هرز آن ایجاد می شود. این پدیده اغلب منجر به سرکوب بیماری می شود، زیرا دفاع گیاه از یک عضو به طور غیرمستقیم برای دیگری مفید است.

‏4. توسعه مقاومت به آفات: برخی از علف های هرز ممکن است ویژگی های مقاومتی را نسبت به آفات رایج ایجاد کنند و کشاورزان را قادر می سازد تا روش های خاکورزی انتخابی را بدون توسل به نهاده های شیمیایی فشرده اتخاذ کنند. محصولات دستکاری شده ژنتیکی با هدف غلبه بر این مشکل با ترکیب ژن‌هایی که به علف‌کش‌ها تحمل می‌کنند در گونه‌های گیاهی معرفی شده‌اند.

‏5. ترسیب کربن: تراکم زیست توده ریشه بیشتر اجازه می دهد تا مواد فتوسنتزی بیشتری در واحد سطح انباشته شوند، در نتیجه ظرفیت ذخیره کربن خاک - یک جزء حیاتی از اقدامات کاهش تغییرات آب و هوایی - افزایش می یابد.

‏6. ارزش اقتصادی: کشاورزانی که علف های هرز را شناسایی و مدیریت می کنند، نه تنها درآمد را افزایش می دهند، بلکه مصرف آب، هزینه های نیروی کار و هزینه های حمل و نقل مربوط به تصفیه و دفع خاک و محصول آلوده را کاهش می دهند.

‏تا به امروز، پیشرفت‌ها در تکنیک‌های کشاورزی دقیق، از جمله سنجش از دور و فناوری GPS، فرصت‌هایی را برای ارزیابی دقیق الگوهای توزیع علف‌های هرز و اعمال درمان‌های هدفمند به طور موثر در مزارع در مقیاس بزرگ ارائه می‌دهد. با نظارت و مداخله مستمر، کشاورزان به اصلاح استراتژی‌ها برای به حداقل رساندن فشار علف‌های هرز ادامه می‌دهند و در نهایت عملکرد و کیفیت مطلوب محصول را در شرایط مختلف رشد تضمین می‌کنند. با توجه به پذیرش گسترده ابزارهای مدرن مدیریت علف های هرز، می توان نتیجه گرفت که رسیدگی به علف های هرز جنبه مهمی از عملکرد کشاورزی پایدار باقی می ماند، به ویژه با توجه به وابستگی روزافزون ما به امنیت غذایی.

اهمیت علف های هرز در محیط زیست

‏علف های هرز گروه متنوعی از فلور را نشان می دهند که به طور قابل توجهی به حفظ و افزایش تنوع زیستی در اکوسیستم های سراسر جهان کمک می کند. سازگاری منحصربه‌فرد آنها با زیستگاه‌های مختلف و عوامل استرس‌زای غیرزیست آنها را قادر می‌سازد تا جایگاه‌های مهمی را پر کنند که در غیر این صورت ممکن است به دلیل محدودیت منابع یا تغییر روندهای اقلیمی خالی بمانند. در اینجا چندین دلیل کلیدی وجود دارد که چرا علف های هرز یکپارچه با محیط زیست هستند:

‏1. غنا و تنوع گونه‌ای: بسیاری از جوامع گیاهی فاقد گونه‌های غالب بومی هستند و در عوض به علف‌های هرز غیربومی برای خدمات گرده‌افشانی، پراکندگی بذر و چرخه مواد مغذی متکی هستند. در نتیجه، نسبت بیشتری از گونه‌ها در محیط‌هایی که منابع سنتی نمی‌توانند نیازهایشان را برآورده کنند، زنده می‌مانند و رشد می‌کنند.

‏2. تثبیت و حاصلخیزی خاک: از طریق فرآیندهایی مانند تجزیه، جذب مواد معدنی و تثبیت نیتروژن، علف های هرز به حفظ یکپارچگی خاک، حمایت از در دسترس بودن مواد مغذی، و بافر در برابر رویدادهای شدید آب و هوایی کمک می کنند. علاوه بر این، آنها بافت و ترکیب خاک را بهبود می بخشند و زمین های مناسب کشاورزی را برای محصولات و علف های مرتع جذاب تر می کنند.

‏3. عملکرد و خدمات اکوسیستم: خدمات اکوسیستمی متعددی از علف های هرز، از جمله تصفیه هوا، تصفیه آب، تامین زیستگاه حیات وحش، و تولید ترکیبات دارویی، مواد غذایی و فیبر ناشی می شود. به عنوان مثال، ریزوم ها بسترهایی را برای تجمع خاک و میکروارگانیسم ها فراهم می کنند که منجر به افزایش سطح اکسیژن و بهبود ظرفیت نگهداری آب در سیستم های اگروفارستری می شود.

‏4. عوامل کنترل زیستی: چندین گونه علف های هرز خواص بیوشیمیایی طبیعی از خود نشان می دهند، مانند اثرات ضد باکتری، ضد تک یاخته ها و دفع حشرات که آنها را برای کنترل جمعیت آفات ارزشمند می کند. علاوه بر این، انتشار باکتری‌های اندوفیت از دانه‌های علف‌های هرز به سرکوب شیوع بیماری در محصولات رویشی مجاور کمک می‌کند.

‏5. استراتژی‌های حفاظت: شناخت اهمیت ذاتی علف‌های هرز از طرح‌های حفاظتی با هدف حفاظت از گونه‌های گیاهی در معرض تهدید، بازسازی اکوسیستم‌های آسیب‌دیده، و حفظ سنت‌های فرهنگی مرتبط با استفاده‌های سنتی از علف‌های هرز حمایت می‌کند. این فعالیت ها شامل قانون گذاری، مشارکت جامعه، آموزش، تحقیق و ترویج شیوه های استفاده پایدار از زمین است.

‏6. نقش در توالی های اکولوژیکی: پس از اختلالاتی مانند آتش سوزی، قطع درختان، یا بالا آمدن سطح دریا، علف های هرز به تدریج مناطق متروکه را مستعمره می کنند و پایه ای را تشکیل می دهند که لایه های گیاهی جدید بر روی آن ریشه می گیرند. هنگامی که این فرآیندها به طور عاقلانه مدیریت شوند، به اکوسیستم‌ها اجازه می‌دهند تا پس از دوره‌های بی‌ثباتی بهبود یافته و به سمت خودکفایی برگردند.

‏با توجه به بینش های فوق، آشکار می شود که علف های هرز صرفاً عناصر اتفاقی طبیعت نیستند، بلکه اجزای ضروری شبکه های پیچیده اکولوژیکی هستند. اذعان به اهمیت آنها تصمیم گیری موثر را در حوزه های مختلف از مدیریت زمین تا برنامه ریزی شهری تسهیل می کند و در نتیجه انعطاف پذیری و پایداری اکوسیستم های زمین را تقویت می کند.

اهمیت علف های هرز در محیط زیست

گیاهان مهاجم

‏گیاهان مهاجم، که اغلب به عنوان گونه های بیگانه یا غیر بومی شناخته می شوند، پتانسیل تغییر قابل توجهی اکوسیستم ها را از طریق رقابت با موجودات بومی برای فضا، منابع و سایر جنبه های حیاتی حمایت از حیات دارند. در حالی که برخی از مهاجمان ممکن است از طریق تسهیل فرآیندهای اکولوژیکی طبیعی (به عنوان مثال، جذب گرده افشان) به نفع گیاهان محلی باشند، برخی دیگر چالش‌های مهمی برای تنوع زیستی و سلامت اکوسیستم ایجاد می‌کنند. در پاسخ به نگرانی های جهانی در مورد گسترش آفات و بیماری های مهاجم، اقدامات متعددی را می توان برای کاهش خطرات مرتبط با زیستگاه های مورد تهاجم به اجرا گذاشت. در زیر، چندین عامل موثر در تکثیر گیاهان مهاجم همراه با اقدامات پیشگیرانه مربوطه را شرح خواهم داد:

‏1. صفات بیولوژیکی: برخی از ویژگی های گیاهان مهاجم آنها را قادر می سازد تا به سرعت در گستره های جغرافیایی بزرگ گسترش یابند، در حالی که برخی دیگر به عنوان پله ای برای انتقال بیماری یا تسهیل دخالت انسان عمل می کنند. ویژگی های بیولوژیکی کلیدی عبارتند از:

‏ - شکار بذر: دانه‌های بسیاری از گیاهان مهاجم که از طریق پرندگان، پستانداران، باد و آب پراکنده می‌شوند، در شاخ و برگ درختان یا بوته‌های بومی گیر می‌کنند و جوانه‌زنی موفقیت‌آمیز را در جمعیت‌های ثابت تضمین می‌کنند.

‏ - رفتارهای تهاجمی: گونه‌های مهاجم دارای مکانیسم‌های دفاعی مانند سموم، رنگ‌آمیزی یا موانع فیزیکی هستند که برای جلوگیری از گیاهخواران، کاهش تولید مثل یا حتی حذف رقبا از منابع مشترک طراحی شده‌اند.

‏ - سرعت تولید مثل بالا: مهاجمان به سرعت تولیدمثل می‌کنند و ماده ژنتیکی را برای جریان ژن در اکوسیستم‌های بومی فراهم می‌کنند و در صورت جدا شدن در طول زمان، گونه‌ها را هدایت می‌کنند.

‏

‏2. فعالیت انسانی: تعامل فزاینده ما با دنیای طبیعی به ظهور گیاهان مهاجم در مقیاس جهانی کمک کرده است. عوامل موثر بر تهاجم عبارتند از:

‏ - تغییر آب و هوا: دماهای گرمتر باعث ایجاد گونه های مهاجم متحمل می شود که قادر به سازگاری با شرایط تغییر یافته هستند و در نتیجه سریعتر از گونه های بومی گسترش می یابند.

‏ - تکه تکه شدن زیستگاه: تکه تکه شدن زیستگاه های طبیعی تک تک تکه ها را در معرض قرار گرفتن بیشتر در معرض گونه های معرفی شده قرار می دهد، فرصت ها را برای تعاملات متقابل گونه ها افزایش می دهد و خطر تهاجم را افزایش می دهد.

‏ - رواناب کشاورزی: آلاینده‌های شیمیایی منتشر شده از مزارع کشاورزان، سیستم‌های آبیاری یا دام‌ها وارد نهرها، رودخانه‌ها و تالاب‌هایی می‌شوند که گیاهان مهاجم در آنجا رشد می‌کنند و در نهایت اکوسیستم‌های زمینی را آلوده می‌کنند.

‏ - شبکه های تجاری و حمل و نقل: کانتینرهای حمل و نقل، کامیون ها و اتومبیل ها کالاهای حاوی علف های هرز و بذر را به مکان های دوردست حمل می کنند، جایی که آنها می توانند به راحتی زیستگاه های مطلوب را پیدا کنند و شناسایی فرار کنند.

‏

‏3. تأثیر بر اکوسیستم ها و تنوع زیستی: گیاهان مهاجم پس از استقرار موفقیت آمیز می توانند به طرق مختلف بر گونه های بومی و کل اکوسیستم تأثیر منفی بگذارند، از جمله:

‏ - رقابت: چرای بیش از حد، کاهش دسترسی به نور و کاهش منابع موجود باعث کاهش گونه های بومی می شود و افراد کمتری را برای ساکنان مفید باقی می گذارد.

‏ - شکار: انگل‌ها از گیاهان مهاجم تغذیه می‌کنند و تعداد آنها را کاهش می‌دهند و تلاش‌های کنترلی را روی گونه‌های هدف آسیب‌پذیر متمرکز می‌کنند.

‏ - از دست دادن تنوع زیستی: با جایگزینی گونه‌های بومی، گیاهان مهاجم می‌توانند به کاهش تنوع ژنتیکی منجر شوند و به طور بالقوه توانایی اکوسیستم‌ها برای بازیابی از عوامل استرس‌زا را مختل کنند.

‏4. اقدامات پیشگیرانه: برای محدود کردن گسترش گیاهان مهاجم و حفظ اکوسیستم های سالم، می توان چندین مرحله در مقیاس محلی و منطقه ای انجام داد:

‏ - پایش گیاهان: به طور منظم مرزهای منطقه را بررسی کنید، تغییرات در توزیع گیاه را دنبال کنید و الگوهای رشد آلوده یا غیر طبیعی را با استفاده از تکنیک هایی مانند راهنماهای صحرایی، تصاویر سنجش از دور و مشاهدات بصری شناسایی کنید.

‏

‏ - برنامه های قرنطینه: ایجاد مناطق مهار در نزدیکی نقاط مشکوک ورود یا زیستگاه های پرخطر، نظارت بر محموله های ورودی برای نشانه هایی از گونه های مهاجم، و حذف هرگونه یافت شده قبل از رسیدن به مقصد مورد نظر.

‏

‏ - کمپین های آگاهی عمومی: به مردم در مورد علل و اثرات گیاهان مهاجم آموزش دهید، اقدامات مسئولانه محوطه سازی را تشویق کنید، و توصیه به خرید بذر یا نشا از منابع ناشناخته کنید.

‏

‏ - حمایت قانونی: اجرای قوانین موجود در مورد واردات، صادرات، فروش و استفادهاز گیاهان بالقوه مضر. تدوین قوانین سختگیرانه‌تر برای نهالستان‌های تجاری به منظور غربالگری موجودی گیاهان برای حضور مهاجم. ایجاد مناطق حفاظت شده به طور خاص برای مدیریت گونه های مهاجم.

‏

‏ - روش‌های کنترل: گزینه‌های درمانی مناسب برای مدیریت گونه‌های مهاجم خاص، مانند برداشت دستی، حذف مکانیکی، کنترل‌های شیمیایی (علف‌کش‌ها، نماتدها)، و عوامل کنترل بیولوژیکی (شکارچیان، پاتوژن‌ها) را اجرا کنید.

تفاوت گیاهان مهاجم و علف های هرز

‏گیاهان مهاجم و علف های هرز برخی از ویژگی های مشترک دارند اما از نظر نقش های اکولوژیکی، سازگاری، تاریخچه تکاملی، استراتژی های مدیریت و پیامدهای بالقوه برای اکوسیستم ها و زندگی انسان ها تفاوت اساسی دارند. در اینجا توضیح مفصلی وجود دارد که تفاوت های اصلی را برجسته می کند:

‏1. نقش های زیست محیطی:

‏ - علف های هرز گیاهانی غیر بومی، چند ساله و عموماً کوچک تا متوسط هستند که هیچ گونه اهمیت اقتصادی یا منفعت مستقیمی برای انسان ندارند. آنها عمدتاً به عنوان عناصر عملکردی در اکوسیستم عمل می کنند و به عنوان تثبیت کننده خاک، عوامل چرخه مواد مغذی و کنترل فرسایش و رقابت با پوشش گیاهی غالب عمل می کنند.

‏ - گیاهان مهاجم که به عنوان گیاهان عجیب و غریب نیز شناخته می شوند، ابتدا در خارج از محدوده بومی خود ظاهر می شوند اما به دلیل پراکندگی ژنتیکی، فعالیت های انسانی یا تغییرات آب و هوایی در محیط های جدید مستقر می شوند. در حین رشد، این گیاهان اغلب از کمبود منابع، اختلالات زیستگاه یا رقابت برای نور خورشید و مواد مغذی بهره می برند که منجر به تسلط بر چشم انداز می شود. گیاهان مهاجم ممکن است فواید فوایدی نداشته باشند، اما می توانند ترکیب جوامع بومی را به طور قابل توجهی تغییر دهند و اثرات منفی بر تنوع زیستی، امنیت غذایی و کیفیت محیطی ایجاد کنند.

‏2. سازگاری:

‏ - در حالی که بیشتر علف های هرز به طور طبیعی در سراسر مناطق معتدل در سراسر جهان وجود دارند، تعداد کمی از گونه ها واقعاً مهاجم هستند زیرا فاقد صفات لازم برای استعمار مناطق جدید به طور مؤثر بدون حمایت از بیوتاهای بومی یا شرایط محیطی مطلوب هستند. اکثر علف های هرز تحمل موضعی نسبت به تنش های غیرزیستی مانند خشکی، شوری، یخبندان یا گرمای شدید دارند.

‏ - در مقابل، گیاهان مهاجم برای بهره برداری از طاقچه های اکولوژیکی منحصر به فرد در زیستگاه های متنوع از بیابان ها، مراتع، جنگل ها، محیط های شهری و محیط های آبی سازگار شده اند. این سازگاری‌های جدید به گیاهان مهاجم اجازه می‌دهد تا با گونه‌های بومی برای منابع محدود رقابت کنند و فضاهای زیست‌محیطی که قبلاً استفاده نشده بودند را به طور مؤثر مستعمره کنند، و گسترش سریع در مناطق تازه‌جمعیت‌شده را تسهیل می‌کنند.

‏3. تاریخ تکامل:

‏ - اکثر علف های هرز به طور مستقل در مکان های جغرافیایی مختلف در طول 50 میلیون سال گذشته زمین منشاء گرفته اند و در نتیجه تنوع ژنتیکی در میان گونه های علف های هرز ایجاد شده است. این فرآیند توسط جهش تصادفی و فشارهای انتخاب طبیعی اعمال شده توسط عوامل محیطی مانند رقابت، در دسترس بودن منابع، و تغییر فصول هدایت شد.

‏ - برعکس، گیاهان مهاجم یا مستقیماً از جمعیت‌های طبیعی که قبلاً در جاهای دیگر ایجاد شده‌اند (رانش فیتوپلاسمی) سرچشمه می‌گیرند یا متعاقباً توسط انسان یا حیوانات به زیستگاه‌های جدید منتقل شده‌اند (معرفی انسان). پس از استقرار در یک اکوسیستم خارجی، گونه های مهاجم اغلب تحت تابش تطبیقی قرار می گیرند - تولید سریع اشکال جدید در پاسخ به فشارهای انتخابی تغییر یافته - که منجر به افزایش تنوع ژنتیکی و پتانسیل هیبریداسیون با گیاهان بومی می شود.

‏4. استراتژی های مدیریت:

‏ - از آنجایی که علف های هرز معمولاً تا زمانی که استقرار پیدا نکنند و شروع به تداخل با عملکردهای اکوسیستم طبیعی نکنند، مشکلات اکولوژیکی جدی ایجاد نمی کنند، رویکردهای مدیریت مؤثر عمدتاً بر روی کشت، هرس و نگهداری تمرکز دارند تا آسیب کلی را به حداقل برسانند.

‏ - از سوی دیگر، شناسایی و ریشه‌کنی زودهنگام گیاهان مهاجم از مولفه‌های حیاتی استراتژی‌های جامع هدف قرار دادن از دست دادن تنوع زیستی و بهبود رفاه انسان است. روش‌های مختلفی برای شناسایی و حذف مهاجمان وجود دارد که ممکن است شامل بازرسی دستی، فناوری‌های سنجش از راه دور، سوختگی‌های کنترل‌شده، برنامه‌های قرنطینه، کنترل بیولوژیکی، درمان‌های شیمیایی و محدودیت‌های قانونی برای واردات بذر و گیاه باشد.

‏5. پیامدهای بالقوه:

‏ - اثرات منفی روی علف های هرز در مقایسه با اثراتی که توسط گیاهان مهاجم تجربه می شود، نسبتاً ناچیز است. برای مثال، بسترهای بسیار متراکم علف‌های هرز می‌توانند به خطوط مالکیت تجاوز کنند، با ارزش‌های زیبایی‌شناختی تداخل داشته باشند، به آلودگی هوا و آب کمک کنند، و با محصولات کشاورزی برای مواد مغذی ضروری رقابت کنند و عملکرد را محدود کنند. با این حال، علف های هرز مسائل محلی در محدوده های تعریف شده باقی می مانند و به ندرت منجر به اختلالات زیست محیطی گسترده می شود.

‏ - گیاهان مهاجم عواقب بسیار مخرب تری برای اکوسیستم ها و جوامع انسانی دارند. گونه‌های بومی با انقراض مواجه می‌شوند که جایگزینی آن اتفاق می‌افتدو زنجیره‌های غذایی، منابع دارویی و بهره‌وری کشاورزی را تهدید می‌کند. تهاجم، حساسیت به آفات و بیماری ها را افزایش می دهد، اکوسیستم ها را در برابر تغییرات آب و هوایی کمتر مقاوم می کند، و درگیری های اجتماعی مربوط به جابجایی و استثمار مردم بومی را تشدید می کند. علاوه بر این، گیاهان مهاجم می توانند از طریق تخریب زیستگاه های ارزشمند، جنگل زدایی و تخریب زیستگاه، خسارات اقتصادی ایجاد کنند و در نهایت بر گردشگری، حیات وحش و بودجه ملی تأثیر بگذارند.

شناسایی گیاهان مهاجم

شباهت گیاهان مهاجم و علف های هرز

‏گیاهان مهاجم و علف های هرز با وجود نقش های اکولوژیکی متمایز و منشاء تکاملی شباهت هایی دارند. هر دو گروه برای اکوسیستم‌های بومی چالش‌هایی ایجاد می‌کنند، اما در نحوه مدیریت حضور خود و آسیب‌های خاصی که ایجاد می‌کنند، تفاوت اساسی دارند. در اینجا چندین نکته مشابه در مورد ویژگی ها و رفتار علف های هرز و گیاهان مهاجم وجود دارد:

‏1. مکانیسم های پراکندگی:

‏ - درست مانند علف های هرز، بسیاری از گیاهان مهاجم دارای حالت های مختلف پراکندگی از جمله باد، گرانش، جریان های آب، پرندگان و پستانداران هستند. توزیع مجدد طبیعی به تسهیل گسترش این موجودات در فواصل وسیع در اکوسیستم ها کمک می کند و تأثیر آنها را بر گیاهان و جانوران بومی افزایش می دهد.

‏2. ساختار و تنوع ژنتیکی:

‏ - هم علف های هرز و هم گیاهان مهاجم سطوح بالایی از تنوع ژنتیکی را به دلیل دودمان های تکاملی مستقل که از منابع متعدد در طول زمان ناشی می شوند، نشان می دهند. این پیچیدگی ژنتیکی به مقاومت در برابر دشمنان طبیعی، تحمل استرس و سازگاری با شرایط مختلف محیطی کمک می کند.

‏3. پویایی بانک بذر:

‏ - بسیاری از بذرهای علف های هرز و گیاهان مهاجم پس از جوانه زنی در خاک، بستر یا سایر بسترها به شکل رشد نیافته باقی می مانند. با گذشت زمان، این استخر انباشته از تکثیرهای زنده، احتمال اینکه برخی از دانه ها با موفقیت در شرایط رشد مناسب قرار گیرند، افزایش می دهد و باعث رشد جمعیت می شود.

‏4. مراحل چرخه زندگی:

‏ - علف های هرز بالغ و گیاهان مهاجم در چرخه های زندگی مکرر متشکل از رشد، تولیدمثل و مرگ نهایی، درست مانند آنژیوسپروم های زمینی، شرکت می کنند. اگرچه مقیاس و فرکانس گذراندن افراد از این مراحل بسته به اینکه یک فرد علف هرز یا مهاجم باشد متفاوت است، همه گیاهان از یک الگوی اساسی پیروی می کنند که مشخصه آن فتوسنتز، رشد، نمو و پیری است.

‏5. تأثیر بر گیاهان و جانوران بومی:

‏ - با اشغال فضای زیستگاه با ارزش، شکار رقابتی موجودات بومی، یا رقابت برتر از آنها برای منابع، هم علف های هرز و هم گیاهان مهاجم بر تنوع زیستی بومی تأثیر منفی می گذارند. در نتیجه، کاهش در گونه‌های بومی می‌تواند منجر به کاهش عملکرد و ثبات اکوسیستم شود، و به طور بالقوه واکنش‌های اکولوژیکی گسترده‌تری مانند تغییر در ترکیب جامعه، تغییر روابط شکارچی و طعمه، و الگوهای تغییر یافته جریان ژن را به دنبال داشته باشد.

‏6. واکنش به استفاده از علف کش:

‏ - مانند علف های هرز، گیاهان مهاجم خاصی در برابر علف کش های رایجی که برای مدیریت مزارع استفاده می شوند، دفاعی ایجاد کرده اند. بنابراین، کنترل‌های شیمیایی باید بر اساس دسترسی به محل هدف، تماس با محلول‌پاشی و نحوه عمل به دقت انتخاب شوند تا از آسیب رساندن به ارگانیسم‌های غیرهدف، به‌ویژه حشرات مفید، گرده‌افشان‌ها و گونه‌های در معرض خطر جلوگیری شود.

‏7. مکانیسم های مقاومت:

‏ - برخی از علف‌های هرز و گیاهان مهاجم استراتژی‌های مختلفی را برای فرار از تلاش‌های شناسایی و پاکسازی ایجاد کرده‌اند، مانند ایجاد تحمل نسبت به علف‌کش‌ها، بازدارنده‌های شیمیایی یا ترکیبات ضد باکتری. سایر علف های هرز دارای سیستم های دفاعی طبیعی هستند که شامل نماتدهای گره ریشه، میکوریزا یا عوامل بیماری زا هستند که قادر به سرکوب ظهور نهال یا به طور کلی از تولید مثل گیاه هستند.

‏8. چارچوب های نظارتی:

‏ - دولت ها در سراسر جهان قوانین و مقرراتی را برای حفاظت از اکوسیستم های بومی و کاهش خطرات ناشی از علف های هرز و گیاهان مهاجم طراحی کرده اند. به عنوان مثال می توان به ممنوعیت کشت علف های هرز خاص در زیستگاه های حساس، الزام پروتکل های نظارتی دقیق برای کاربرد آفت کش ها، و اجرای مشوق ها برای ترویج کاشت بومی و تلاش های بازسازی اشاره کرد.

‏علیرغم اشتراک برخی از ویژگی های اساسی، تشخیص تفاوت های قابل توجه بین علف های هرز و گیاهان مهاجم با تاکید بر اهمیت اتخاذ استراتژی های مدیریتی مناسب که به طور خاص در جهت به حداقل رساندن تهدیدات مرتبط با هر گروه و در عین حال به حداکثر رساندن محافظت از اکوسیستم های بومی و حشرات مفید، گرده افشان ها هدف قرار می گیرند، بسیار مهم است. ، و سایر حیات وحش.در نهایت، درک شباهت‌های بین علف‌های هرز و گیاهان مهاجم می‌تواند به تصمیم‌گیری در مورد برنامه‌ریزی کاربری زمین، شیوه‌های مدیریت یکپارچه آفات، و ابتکارات بهداشت عمومی کمک کند، و تضمین کند که موفقیت بلندمدت تلاش‌های حفاظتی متکی بر پرداختن به شبکه پیچیده تعاملات بین گیاهان است .