مقایسه پوشش بهداشتی در کشورهای مختلف جهان

وضعیت پوشش بهداشتی کشور های جهان در عصر کنونی چگونه است؟

پوشش بهداشتی کشور ها چگونه می باشد ؟

پوشش بهداشتی کشورها به طور قابل توجهی در سراسر جهان متفاوت است و تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله وضعیت اقتصادی، زیرساخت های بهداشتی، سیاست های دولت و عوامل اجتماعی-فرهنگی قرار دارد.

شاخص های کلیدی برای ارزیابی پوشش بهداشتی:

امید به زندگی: میانگین سال هایی که یک فرد انتظار دارد در یک کشور زندگی کند.

میزان مرگ و میر نوزادان:تعداد مرگ و میر نوزادان زیر یک سال در هر 1000 تولد زنده.

میزان مرگ و میر کودکان زیر 5 سال: تعداد مرگ و میر کودکان زیر 5 سال در هر 1000 تولد زنده.

میزان مرگ و میر مادران:تعداد مرگ و میر مادران در اثر عوارض بارداری و زایمان در هر 100000 تولد زنده.

شیوع بیماری های واگیردار:میزان شیوع بیماری هایی مانند HIV/AIDS، سل و مالاریا.

دسترسی به خدمات بهداشتی:درصد جمعیتی که به خدمات بهداشتی ضروری مانند مراقبت های اولیه، واکسیناسیون و داروهای ضروری دسترسی دارند.

هزینه های بهداشت و درمان:سهمی از تولید ناخالص داخلی (GDP) که یک کشور به بهداشت و درمان اختصاص می دهد.

تعداد پزشکان، پرستاران و سایر کارکنان بهداشتی: تعداد کارکنان بهداشتی در دسترس به ازای هر 1000 نفر جمعیت.

انواع سیستم های بهداشتی:

سیستم بهداشت ملی (NHS): در این سیستم، دولت بودجه بهداشت و درمان را تأمین می کند و خدمات بهداشتی به طور رایگان یا با هزینه کم در دسترس همه شهروندان قرار می گیرد. کشورهایی مانند انگلستان، کانادا و اسکاندیناوی از این سیستم استفاده می کنند.

سیستم بیمه اجتماعی:در این سیستم، کارگران و کارفرمایان به صندوق های بیمه اجتماعی کمک می کنند و این صندوق ها هزینه های بهداشت و درمان را پوشش می دهند. آلمان، فرانسه و ژاپن از این سیستم استفاده می کنند.

سیستم بیمه خصوصی: در این سیستم، افراد به طور خصوصی بیمه بهداشت و درمان خریداری می کنند و هزینه های بهداشت و درمان خود را از طریق شرکت های بیمه پرداخت می کنند. ایالات متحده نمونه ای از این سیستم است.

سیستم ترکیبی:بسیاری از کشورها از ترکیبی از این سیستم ها استفاده می کنند. به عنوان مثال، در استرالیا، یک سیستم بهداشت عمومی وجود دارد که خدمات بهداشتی ضروری را پوشش می دهد، اما افراد می توانند بیمه خصوصی نیز خریداری کنند تا خدمات بیشتری را پوشش دهند.

چالش های پیش روی پوشش بهداشتی:

نابرابری در دسترسی به خدمات بهداشتی:در بسیاری از کشورها، دسترسی به خدمات بهداشتی به طور مساوی توزیع نشده است و افراد در مناطق روستایی، فقیر و محروم دسترسی کمتری به خدمات بهداشتی دارند.

افزایش هزینه های بهداشت و درمان:هزینه های بهداشت و درمان در بسیاری از کشورها به سرعت در حال افزایش است و این امر می تواند دسترسی به خدمات بهداشتی را برای افراد کم درآمد دشوار کند.

کمبود نیروی انسانی بهداشت:بسیاری از کشورها با کمبود پزشک، پرستار و سایر کارکنان بهداشتی مواجه هستند، به ویژه در مناطق روستایی و محروم.

بیماری های نوظهور و بازپدید:بیماری های نوظهور مانند COVID-19 و بیماری های بازپدید مانند سل و مالاریا چالش های جدیدی را برای سیستم های بهداشتی ایجاد می کنند.

راه های بهبود پوشش بهداشتی:

افزایش سرمایه گذاری در بهداشت و درمان:دولت ها باید بودجه بیشتری را به بهداشت و درمان اختصاص دهند تا دسترسی به خدمات بهداشتی را برای همه افراد بهبود بخشند.

تقویت زیرساخت های بهداشتی: ایجاد و تجهیز کلینیک ها، بیمارستان ها و سایر مراکز بهداشتی در مناطق محروم.

آموزش و استخدام کارکنان بهداشتی: افزایش تعداد پزشکان، پرستاران و سایر کارکنان بهداشتی و توزیع عادلانه آنها در سراسر کشور.

اجرای برنامه های بهداشت عمومی: اجرای برنامه های واکسیناسیون، کنترل بیماری های واگیردار و ارتقای سلامت.

کاهش نابرابری های بهداشتی: تمرکز بر بهبود دسترسی به خدمات بهداشتی برای افراد در مناطق روستایی، فقیر و محروم.

استفاده از فناوری های نوین:استفاده از فناوری های نوین مانند پزشکی از راه دور و هوش مصنوعی برای بهبود دسترسی و کیفیت خدمات بهداشتی. بهبود پوشش بهداشتی یک فرآیند پیچیده و چند وجهی است که نیازمند همکاری دولت ها، سازمان های بین المللی، بخش خصوصی و جامعه مدنی است.

کدام کشور بهترین سیستم خدمات درمانی و بهداشتی را دارد ؟

انتخاب "بهترین" سیستم خدمات درمانی و بهداشتی کار دشواری است، زیرا معیارهای مختلفی برای ارزیابی وجود دارد و هر سیستم نقاط قوت و ضعف خاص خود را دارد. با این حال، بر اساس شاخص های کلیدی و ارزیابی های انجام شده توسط سازمان های بین المللی، چندین کشور به طور مداوم در رتبه های برتر قرار می گیرند.برخی از کشورهایی که اغلب به عنوان دارای بهترین سیستم های خدمات درمانی و بهداشتی شناخته می شوند، عبارتند از:

1. هلند: هلند به طور مداوم در رتبه های برتر شاخص های بهداشتی قرار می گیرد. این کشور دارای یک سیستم بیمه اجتماعی اجباری است که همه شهروندان را پوشش می دهد و دسترسی همگانی به خدمات با کیفیت بالا را تضمین می کند. سیستم هلندی بر مراقبت های اولیه قوی، پیشگیری و همکاری بین ارائه دهندگان خدمات بهداشتی تمرکز دارد.

2. نروژ: نروژ نیز دارای یک سیستم بهداشت ملی قوی است که توسط مالیات ها تأمین می شود و خدمات بهداشتی را به طور رایگان یا با هزینه کم در دسترس همه شهروندان قرار می دهد. نروژ در زمینه امید به زندگی، میزان مرگ و میر نوزادان و دسترسی به خدمات بهداشتی عملکرد بسیار خوبی دارد.

3. سوئیس: سوئیس دارای یک سیستم بیمه درمانی اجباری است که به شهروندان اجازه می دهد از بین طیف وسیعی از بیمه های خصوصی انتخاب کنند. این سیستم کیفیت بالای خدمات بهداشتی را تضمین می کند، اما هزینه های بهداشت و درمان در سوئیس نسبتاً بالا است.

4. دانمارک:دانمارک دارای یک سیستم بهداشت ملی است که توسط مالیات ها تأمین می شود و خدمات بهداشتی رایگان را به همه شهروندان ارائه می دهد. این کشور بر مراقبت های اولیه، پیشگیری و هماهنگی مراقبت ها تمرکز دارد و در زمینه شاخص های بهداشتی عملکرد بسیار خوبی دارد.

5. آلمان:آلمان دارای یک سیستم بیمه اجتماعی است که توسط کارگران و کارفرمایان تأمین می شود و دسترسی همگانی به خدمات بهداشتی با کیفیت بالا را تضمین می کند. آلمان در زمینه فناوری پزشکی پیشرفته و دسترسی به متخصصان برجسته است.

6. سوئد: سوئد دارای یک سیستم بهداشت ملی است که توسط مالیات ها تأمین می شود و خدمات بهداشتی را به طور رایگان یا با هزینه کم در دسترس همه شهروندان قرار می دهد. سوئد بر مراقبت های اولیه، پیشگیری و برابری در دسترسی به خدمات بهداشتی تمرکز دارد.

7. کانادا:کانادا دارای یک سیستم بهداشت ملی است که توسط مالیات ها تأمین می شود و خدمات بهداشتی ضروری را به طور رایگان در دسترس همه شهروندان قرار می دهد. کانادا در زمینه دسترسی به خدمات بهداشتی عملکرد خوبی دارد، اما زمان انتظار برای برخی از خدمات ممکن است طولانی باشد.

8. فرانسه: فرانسه دارای یک سیستم بیمه اجتماعی است که توسط کارگران و کارفرمایان تأمین می شود و دسترسی همگانی به خدمات بهداشتی با کیفیت بالا را تضمین می کند. فرانسه در زمینه مراقبت های پیشگیرانه و دسترسی به متخصصان برجسته است.

البته نکاتی که باید در نظر داشت:

هزینه: برخی از کشورهایی که دارای بهترین سیستم های بهداشتی هستند، هزینه های بهداشت و درمان بالایی نیز دارند.

زمان انتظار: در برخی از کشورها، زمان انتظار برای برخی از خدمات تخصصی ممکن است طولانی باشد.

انتخاب: برخی از سیستم ها به شهروندان آزادی انتخاب بیشتری در مورد ارائه دهندگان خدمات بهداشتی و بیمه می دهند.

عدالت:برخی از سیستم ها در زمینه کاهش نابرابری های بهداشتی و دسترسی به خدمات برای همه افراد عملکرد بهتری دارند.

در نهایت، "بهترین" سیستم خدمات درمانی و بهداشتی به نیازها و اولویت های خاص هر فرد و جامعه بستگی دارد. هیچ سیستم کاملی وجود ندارد و هر سیستم دارای نقاط قوت و ضعف خاص خود است.

پوشش بهداشتی کشور ها شامل چه می باشد ؟

پوشش بهداشتی کشور ها شامل چه می باشد ؟

پوشش بهداشتی کشورها شامل طیف گسترده‌ای از خدمات و برنامه‌ها می‌شود که هدف آنها ارتقای سلامت، پیشگیری از بیماری‌ها، درمان بیماری‌ها و توانبخشی افراد است. این خدمات و برنامه‌ها را می‌توان به دسته‌های زیر تقسیم کرد:

1. خدمات بهداشتی ضروری:

مراقبت‌های اولیه بهداشتی: این شامل خدمات پایه مانند معاینات پزشکی، واکسیناسیون، مراقبت‌های دوران بارداری و زایمان، مراقبت از کودکان، مشاوره بهداشت و درمان بیماری‌های شایع است.

خدمات اورژانس: ارائه خدمات فوری پزشکی برای موارد اورژانسی مانند حوادث، سکته‌های قلبی و مغزی و سایر شرایط تهدید کننده حیات.

خدمات بستری: ارائه خدمات درمانی در بیمارستان‌ها برای بیماری‌های جدی‌تر که نیاز به مراقبت‌های تخصصی و بستری دارند.

خدمات جراحی:انجام عمل‌های جراحی برای درمان بیماری‌ها و آسیب‌ها.

خدمات آزمایشگاهی و تصویربرداری: انجام آزمایش‌های پزشکی و تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی‌تی اسکن و ام‌آرآی برای تشخیص و پیگیری بیماری‌ها.

داروهای ضروری: دسترسی به داروهای ضروری و مقرون به صرفه برای درمان بیماری‌ها.

خدمات توانبخشی:ارائه خدمات توانبخشی برای افرادی که دچار معلولیت یا آسیب شده‌اند تا بتوانند عملکرد خود را بازیابند.

2. برنامه‌های بهداشت عمومی:

واکسیناسیون: اجرای برنامه‌های واکسیناسیون برای پیشگیری از بیماری‌های عفونی قابل پیشگیری با واکسن.

کنترل بیماری‌های واگیردار:اجرای برنامه‌هایی برای کنترل و پیشگیری از شیوع بیماری‌های واگیردار مانند سل، مالاریا، HIV/AIDS و بیماری‌های نوظهور مانند COVID-19.

بهداشت محیط: اقداماتی برای بهبود شرایط بهداشتی محیط زیست مانند دسترسی به آب آشامیدنی سالم، دفع بهداشتی فاضلاب و کنترل آلودگی هوا.

بهداشت مواد غذایی:نظارت بر ایمنی مواد غذایی و اجرای برنامه‌هایی برای پیشگیری از مسمومیت‌های غذایی.

ارتقای سلامت:اجرای برنامه‌هایی برای ترویج سبک زندگی سالم، تغذیه مناسب، فعالیت بدنی و ترک دخانیات.

آموزش بهداشت: آموزش افراد در مورد مسائل بهداشتی و راه‌های پیشگیری از بیماری‌ها.

سلامت مادران و کودکان: اجرای برنامه‌هایی برای بهبود سلامت مادران و کودکان مانند مراقبت‌های دوران بارداری و زایمان، مراقبت از نوزادان و کودکان و ترویج تغذیه با شیر مادر.

سلامت روان: ارائه خدمات بهداشت روان برای پیشگیری و درمان اختلالات روانی.

3. سایر خدمات و برنامه‌ها:

خدمات دندانپزشکی:ارائه خدمات پیشگیری و درمان بیماری‌های دهان و دندان.

خدمات بینایی سنجی و عینک: ارائه خدمات بینایی سنجی و دسترسی به عینک برای افرادی که نیاز دارند.

خدمات شنوایی سنجی و سمعک: ارائه خدمات شنوایی سنجی و دسترسی به سمعک برای افرادی که دچار کم شنوایی هستند.

مراقبت‌های طولانی مدت: ارائه خدمات مراقبتی برای افراد مسن و افرادی که دچار بیماری‌های مزمن و ناتوان کننده هستند.

پژوهش و توسعه در زمینه بهداشت و درمان: انجام تحقیقات برای بهبود روش‌های پیشگیری، تشخیص و درمان بیماری‌ها.

عوامل مؤثر بر پوشش بهداشتی:

سیاست‌های دولت: سیاست‌های دولت در زمینه بهداشت و درمان، میزان بودجه اختصاص داده شده به بهداشت و درمان، و نحوه سازماندهی سیستم بهداشتی.

وضعیت اقتصادی:وضعیت اقتصادی کشور، میزان درآمد سرانه، و توزیع درآمد.

زیرساخت‌های بهداشتی: تعداد و کیفیت بیمارستان‌ها، کلینیک‌ها، تجهیزات پزشکی و نیروی انسانی بهداشتی.

عوامل اجتماعی-فرهنگی: باورها، نگرش‌ها و رفتارهای افراد در زمینه بهداشت و درمان.

عوامل محیطی: شرایط محیطی مانند آب و هوا، کیفیت هوا و دسترسی به آب آشامیدنی سالم.

پوشش بهداشتی کشورها یک موضوع پیچیده و چند وجهی است که تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار دارد و هدف آن تأمین سلامت و رفاه همه افراد جامعه است.

پوشش بهداشتی کشور آمریکا

سیستم بهداشت و درمان در ایالات متحده آمریکا پیچیده، چندوجهی و منحصر به فرد است و با بسیاری از کشورهای توسعه یافته دیگر تفاوت های قابل توجهی دارد. در اینجا یک نمای کلی از پوشش بهداشتی در آمریکا ارائه می شود:

ویژگی های کلیدی:

سیستم ترکیبی:سیستم بهداشت و درمان آمریکا ترکیبی از بیمه های خصوصی و دولتی است. ا *** ریت قریب به اتفاق آمریکایی ها (حدود 66٪) از طریق کارفرمایان خود بیمه خصوصی دارند.

عدم وجود پوشش همگانی: برخلاف بسیاری از کشورهای توسعه یافته، ایالات متحده پوشش بهداشتی همگانی ندارد. این بدان معناست که دولت تضمین نمی کند که همه شهروندان به بیمه درمانی دسترسی داشته باشند.

نقش محدود دولت:دولت فدرال نقش محدودی در ارائه مستقیم خدمات بهداشتی دارد. بیشتر ارائه دهندگان خدمات بهداشتی خصوصی هستند و دولت بیشتر نقش تنظیم کننده و پرداخت کننده را ایفا می کند.

هزینه های بالا:ایالات متحده بیشترین هزینه را در جهان برای مراقبت های بهداشتی صرف می کند، هم به صورت سرانه و هم به عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی (GDP)

نابرابری در دسترسی: دسترسی به مراقبت های بهداشتی در آمریکا به طور قابل توجهی متفاوت است و به عواملی مانند درآمد، شغل، وضعیت بیمه و نژاد/قومیت بستگی دارد.

انواع پوشش بهداشتی:

1. بیمه خصوصی مبتنی بر کارفرما:رایج ترین نوع پوشش بهداشتی در آمریکا است. کارفرمایان بخشی از حق بیمه را پرداخت می کنند و کارمندان بخش دیگری را پرداخت می کنند.

2. بیمه خصوصی فردی: افرادی که به بیمه مبتنی بر کارفرما دسترسی ندارند می توانند بیمه خصوصی را به صورت فردی خریداری کنند. این بیمه ها اغلب گران تر هستند و پوشش کمتری ارائه می دهند.

3. برنامه های دولتی:

مدیکر: یک برنامه بیمه درمانی فدرال برای افراد 65 ساله و بالاتر، افراد دارای معلولیت خاص و افراد مبتلا به بیماری کلیوی مرحله نهایی.

مدیکید: یک برنامه مشترک فدرال و ایالتی که به افراد کم درآمد، خانواده ها و کودکان، زنان باردار، افراد مسن و افراد دارای معلولیت کمک می کند تا هزینه های مراقبت های بهداشتی را بپردازند.

برنامه بیمه سلامت کودکان (CHIP): یک برنامه مشترک فدرال و ایالتی که پوشش بهداشتی کم هزینه را برای کودکان و نوجوانان در خانواده هایی که درآمدشان برای مدیکید بسیار زیاد است اما نمی توانند بیمه خصوصی را بپردازند، ارائه می دهد.

اداره بهداشت جانبازان (VHA): یک سیستم بهداشت و درمان یکپارچه که مراقبت های بهداشتی را به جانبازان واجد شرایط ارائه می دهد.

4. افراد بدون بیمه: در سال 2022، حدود 8.0٪ از جمعیت آمریکا (تقریباً 26 میلیون نفر) فاقد پوشش بهداشتی بودند.

چالش های کلیدی:

هزینه های بالا: هزینه های بالای مراقبت های بهداشتی یکی از بزرگترین چالش های سیستم بهداشت و درمان آمریکا است. این هزینه ها منجر به بدهی های پزشکی، ورشکستگی و عدم دسترسی به مراقبت های ضروری می شود.

دسترسی نابرابر:دسترسی به مراقبت های بهداشتی در آمریکا به طور قابل توجهی متفاوت است و به عواملی مانند درآمد، شغل، وضعیت بیمه و نژاد/قومیت بستگی دارد.

کیفیت متغیر: کیفیت مراقبت های بهداشتی در آمریکا می تواند متفاوت باشد و به عواملی مانند محل زندگی، نوع بیمه و ارائه دهنده خدمات بهداشتی بستگی دارد.

پیچیدگی سیستم:سیستم بهداشت و درمان آمریکا بسیار پیچیده است و این می تواند برای بیماران و ارائه دهندگان خدمات بهداشتی چالش برانگیز باشد.

اصلاحات اخیر:

قانون مراقبت مقرون به صرفه (ACA) یا اوباماکر: این قانون که در سال 2010 تصویب شد، هدفش گسترش پوشش بهداشتی، مقرون به صرفه تر کردن بیمه و بهبود کیفیت مراقبت های بهداشتی بود. ACA شامل اقداماتی مانند ایجاد بازارهای بیمه سلامت، یارانه های حق بیمه و گسترش مدیکید بود.

آینده پوشش بهداشتی در آمریکا:

پوشش بهداشتی در آمریکا همچنان یک موضوع بحث برانگیز سیاسی است. در حالی که ACA پیشرفت هایی در گسترش پوشش بهداشتی داشته است، چالش های قابل توجهی هنوز باقی مانده است. بحث در مورد آینده سیستم بهداشت و درمان آمریکا ادامه دارد و شامل موضوعاتی مانند پوشش همگانی، کنترل هزینه ها، بهبود کیفیت و کاهش نابرابری ها می شود.

بیشتر کشورهای پیشرفته دارای پوشش بهداشتی جهانی هستند. چرا ایالات متحده ، ثروتمندترین کشور ، آن را ندارد؟

بیشتر کشورهای پیشرفته دارای پوشش بهداشتی جهانی هستند. چرا ایالات متحده ، ثروتمندترین کشور ، آن را ندارد؟

همان‌طور که پیش‌تر هم اشاره کردم، این سوال پیچیده‌ای است و دلایل متعددی دارد که چرا ایالات متحده، با وجود ثروت زیاد، هنوز پوشش بهداشتی جهانی ندارد. در اینجا خلاصه‌ای از دلایل اصلی را با کمی جزئیات بیشتر ارائه می‌دهم:

1. ارزش‌های فرهنگی و ایدئولوژی سیاسی:

فردگرایی و اتکا به خود: ریشه این باور به دوران بنیان‌گذاران آمریکا برمی‌گردد که بر آزادی فردی و مسئولیت شخصی تأکید داشتند. این تفکر در حوزه سلامت به این معنا تفسیر می‌شود که هر فرد مسئول تأمین هزینه‌های درمانی خود است و دولت نباید در این امر دخالت کند.

مخالفت با مداخله دولت: در آمریکا، به‌ویژه در میان طیف‌های محافظه‌کار، بدبینی تاریخی نسبت به دولت و برنامه‌های رفاه اجتماعی وجود دارد. این دیدگاه، هرگونه تلاش برای ایجاد نظام بهداشت همگانی را به عنوان "سوسیالیسم" و دخالت غیرضروری دولت در بازار آزاد تلقی می‌کند.

ترس از "پزشکی سوسیالیستی": این اصطلاح به طور مکرر توسط مخالفان پوشش همگانی برای ایجاد ترس و بدبینی نسبت به هرگونه طرح دولتی برای ارائه خدمات درمانی استفاده می‌شود. آن‌ها معتقدند که چنین سیستمی منجر به کاهش کیفیت خدمات، افزایش زمان انتظار و محدود شدن آزادی انتخاب بیمار می‌شود.

2. قدرت گروه‌های ذینفع:

شرکت‌های بیمه خصوصی: این شرکت‌ها بازیگران اصلی و قدرتمندی در نظام سلامت آمریکا هستند. آن‌ها از وضعیت موجود سود می‌برند و با هرگونه تغییری که ممکن است قدرت و سود آن‌ها را به خطر بیندازد، به‌شدت مخالفت می‌کنند. آن‌ها از طریق لابی‌گری و تأثیرگذاری بر سیاستمداران، مانع تصویب قوانینی می‌شوند که به نفع پوشش همگانی است.

صنایع دارویی و تجهیزات پزشکی: این صنایع نیز از گران‌ترین بودن سیستم بهداشت و درمان آمریکا سود می‌برند و با هرگونه تلاشی برای کنترل قیمت‌ها و مقررات‌گذاری مخالفت می‌کنند. آن‌ها با صرف هزینه‌های هنگفت در لابی‌گری، سعی در حفظ وضعیت موجود دارند.

گروه‌های پزشکی: گرچه در سال‌های اخیر مواضع برخی از گروه‌های پزشکی مانند انجمن پزشکی آمریکا (AMA) تغییر کرده است، اما در گذشته، آن‌ها نیز با طرح‌های پوشش همگانی مخالفت می‌کردند. نگرانی آن‌ها عمدتاً در مورد استقلال حرفه‌ای پزشکان و احتمال کاهش درآمد بود.

3. ساختار سیاسی و سیستم فدرالیسم:

وتو پلیرها: سیستم سیاسی آمریکا با تفکیک قوا و وجود وتو پلیرهای متعدد (رئیس‌جمهور، کنگره، دادگاه‌ها) تصویب قوانین جامع را دشوار می‌کند. برای ایجاد پوشش همگانی، نیاز به اجماع گسترده‌ای است که در فضای سیاسی قطبی‌شده آمریکا، دستیابی به آن بسیار دشوار است.

فدرالیسم: تقسیم قدرت بین دولت فدرال و ایالت‌ها، ایجاد یک سیستم بهداشت ملی یکپارچه را با چالش مواجه می‌کند. ایالت‌ها در مورد مقررات بهداشتی و برنامه‌های اجتماعی استقلال قابل توجهی دارند و همین موضوع، هماهنگی و اجرای یک برنامه ملی را دشوار می‌سازد.

4. مسیر تاریخی:

عدم وجود یک نقطه عطف تاریخی: برخلاف بسیاری از کشورهای اروپایی که پس از جنگ جهانی دوم سیستم‌های بهداشت ملی خود را ایجاد کردند، ایالات متحده چنین تجربه‌ای را نداشت. در عوض، سیستم بیمه خصوصی مبتنی بر کارفرما در این کشور رواج یافت و به یک هنجار تبدیل شد.

رشد بیمه‌های خصوصی مبتنی بر کارفرما: پس از جنگ جهانی دوم، به دلیل کمبود نیروی کار، کارفرمایان برای جذب و نگه داشتن کارگران، شروع به ارائه مزایای بیمه درمانی کردند. این سیستم به تدریج به روش اصلی تأمین پوشش بهداشتی برای ا *** ر آمریکایی‌ها تبدیل شد و تغییر آن بسیار دشوار است.

5. پیچیدگی و هزینه اصلاحات:

هزینه بالای سیستم فعلی: ایالات متحده بیشترین هزینه را در جهان برای مراقبت‌های بهداشتی صرف می‌کند. این هزینه بالا، ایجاد هرگونه تغییر اساسی در سیستم را بسیار پرهزینه و چالش‌برانگیز می‌کند.

نگرانی در مورد کیفیت و دسترسی: برخی از مخالفان پوشش همگانی ابراز نگرانی می‌کنند که این امر منجر به کاهش کیفیت مراقبت‌ها، افزایش زمان انتظار و محدود شدن انتخاب بیماران خواهد شد. این نگرانی‌ها، حتی اگر بی‌اساس باشند، در میان بخشی از جامعه آمریکا رواج دارند و مانع از پذیرش طرح‌های پوشش همگانی می‌شوند.

در مجموع، نبود پوشش همگانی در آمریکا ناشی از ترکیبی پیچیده از عوامل فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و تاریخی است. این عوامل در طول زمان با یکدیگر تعامل کرده و موانع قابل‌توجهی را در برابر ایجاد یک سیستم بهداشت و درمان فراگیر و عادلانه ایجاد کرده‌اند.