برای درمان زخم های شدید چه اقداماتی باید انجام دهید؟

درمان زخم های شدید و عمیق

انواع زخم های شدید

‏زخم‌های شدید دسته‌بندی‌های متعددی را در بر می‌گیرند که هر کدام چالش‌های منحصربه‌فردی را ارائه می‌کنند که نیازمند استراتژی‌های درمانی تخصصی برای به حداکثر رساندن کارایی بهبود زخم است. برای تسهیل درک شما، فهرست جامعی از سناریوهای مختلف زخم شدید را همراه با ملاحظات مربوط به آنها در مورد روش‌های مدیریت، پیشگیری و مدیریت در مراحل اولیه بهبودی گردآوری کرده‌ام. این رویکرد طبقه‌بندی‌شده باید به تصمیم‌گیری برای بیمارانی کمک کند که پس از آسیب شدیداً به کمک نیاز دارند. در اینجا مروری کوتاه بر برخی از انواع رایج زخم های شدید وجود دارد:

‏1) زخم های سوراخ شده (زخم های شلیک گلوله):

‏ - اقدامات فوری شامل اعمال فشار مستقیم برای کنترل خونریزی با استفاده از بخیه یا نوار چسب و ارائه فشرده سازی گرم در صورت نیاز است.

‏ - محل های سوراخ شده را قبل از پانسمان به طور کامل تمیز کنید تا از ورود آلاینده های بیشتر به ناحیه آلوده جلوگیری شود.

‏ - بسته به نوع سوزن استفاده شده و منبع احتمالی عفونت، در اسرع وقت از آنتی بیوتیک استفاده کنید.

‏2) پارگی ها و زخم های خونریزی دهنده:

‏ - ابتدا خونریزی داخلی را کنترل کنید. باندهای خارجی را با دقت بمالید تا خونریزی قابل مشاهده را متوقف کنید.

‏ - لبه های بریده شده را برای حفظ ثبات، به ویژه در هنگام برخورد با زخم های متعدد یا سطح وسیع آسیب دیده، محکم کنید.

‏ - از کمپرس سرد برای کاهش التهاب و بهبود سریعتر بسته شدن زخم استفاده کنید.

‏3) ترومبوز وریدی عمقی (DVT) / آمبولی ریه (PE):

‏ - علائم DVT/PE را زود شناسایی کنید - شروع سریع تورم، درد پا، تنگی نفس، یا از دست دادن هوشیاری غیرقابل توضیح.

‏ - در صورت مشکوک شدن، بلافاصله وارفارین را تجویز کنید و سپس گزینه های درمانی ضد پلاکتی اضافی مانند آسپرین یا کلوپیدوگرل را تجویز کنید.

‏4) شکستگی ها و دررفتگی ها:

‏ - اطمینان حاصل کنید که تمام استخوان های شکسته به طور ایمن بی حرکت هستند تا از بافت های نرم محافظت شود و از شکستگی های ثانویه جلوگیری شود.

‏ - مفاصل را با بریس یا آتل تثبیت کنید تا به ترمیم استخوان کمک کند و محدودیت حرکتی را به حداقل برساند.

‏ - از جراحی، مگر در موارد ضروری اجتناب کنید، زیرا ممکن است بهبودی را حتی بیشتر به تأخیر بیندازد.

‏5) قطع عضو:

‏ - اولویت بندی نجات عملکرد اندام از طریق توانبخشی فیزیکی و گروه های حمایتی.

‏ - در صورت وجود، گردش خون و عملکرد حسی را از طریق بلوک های عصبی محیطی بازیابی کنید.

‏ - به دنبال راهنمایی حرفه ای در مورد پروتز و اهداف حرکتی آینده باشید.

‏6) جراحات بلانت فورس (BFI):

‏ - برای مدیریت فلج احتمالی یا ناهنجاری های ستون فقرات فوراً به هر گونه ضربه به ستون فقرات رسیدگی کنید.

‏ - خطرات ایست قلبی مرتبط با از دست دادن بیش از حد خون، به ویژه در افراد مسن یا کسانی که شرایط زمینه ای دارند را ارزیابی کنید.

‏ - در صورت بروز ایست قلبی ریوی اقدامات احیای مناسب را انجام دهید.

‏7) آسیب های سر ( ضربه مغزی و مغزی ):

‏ - با قرار دادن سر در حالت خنثی و بالا بردن بدن کمی بالاتر از سطح قلب از ساختارهای جمجمه و ساقه مغز محافظت کنید.

‏ - برای ارزیابی پاسخ به درمان، نمرات مقیاس کما گلاسکو را روزانه نظارت کنید.

‏ - برای ارزیابی و ارجاعات مداوم با متخصصان پزشکی متخصص در نورولوژی یا طب اورژانس مشورت کنید.

‏8) قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی (مسمومیت ها):

‏ - بلافاصله پس از مصرف، تماس یا استنشاق مواد شیمیایی، قرار گرفتن در معرض آن را متوقف کنید و فوراً به پزشک مراجعه کنید.

‏ - برای سموم شناخته شده، از پروتکل های تعیین شده برای شناسایی علائم، درمان مسمومیت و به حداقل رساندن آسیب به اندام ها پیروی کنید.

‏9) مصرف بیش از حد دارو:

‏ - مراقبت های فوری از جمله گرما، مایعات و استراحت ارائه دهید.

‏ - اقدامات حمایتی ممکن است شامل تجویز زغال چوب فعال، مایعات داخل وریدی، یا مسکن های مخدر، بر اساس دارو(های) خاص درگیر باشد.

‏10) واکنش های آلرژیک:

‏ - بلافاصله پس از حوادث آنافیلاکسی، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی را در مورد سوابق آلرژیک و قرار گرفتن در معرض فعلی مطلع کنید.

‏ - شناسایی و درمان سریع آلرژن ها با استفاده از روش های مناسب (مثلاً تزریق اپی پن).

‏11) آنسفالوپاتی تروماتیک:

‏ - وضعیت عصبی را در طول دوره های استرس طولانی مدت یا اختلال خواب به طور منظم کنترل کنید.

‏ - اجرای برنامه های درمانی توصیه شده، مانند داروهای ضد صرع یا درمان شناختی رفتاری، برای کاهش اثرات عصبی روانی.

نشانه های زخم های شدید

‏زخم های شدید بسته به محل آنها در بدن و علت آن ممکن است علائم فیزیکی مختلفی داشته باشند. برخی از علائم رایج زخم های شدید عبارتند از:

‏1) درد: درد شدید، سوزش یا طولانی مدت در سراسر ناحیه آسیب دیده.

‏2) تورم: تورم بیش از حد اغلب با بریدگی های عمیق، زخم های سوراخ شده یا شکستگی همراه است.

‏3) خونریزی: از دست دادن خون از زخم، که ممکن است زیاد یا کند حرکت کند.

‏4) تغییر رنگ: قرمزی، تغییر رنگ ارغوانی، لکه سیاه یا تاول ممکن است به دلیل آسیب به بافت های زیرین در طول بهبودی ایجاد شود.

‏5) کم آبی بدن: شواهد علامتی هنگامی که از دست دادن مایعات باعث سطوح پایین الکترولیت ها می شود که منجر به خستگی، تغییرات خلقی، گیجی و مشکل در تنفس می شود.

‏6) عفونت: زخم‌های شدید اگر به‌درستی بهبود نیابند یا عوامل ثانویه مانند سپسیس در ایجاد عفونت نقش داشته باشند، ممکن است عفونی شوند.

‏7) آسیب داخلی: شکستگی استخوان، آسیب اندام داخلی یا سوراخ شدن ممکن است در کنار ترومای خارجی رخ دهد.

‏سازمان‌های دولتی و کارشناسان پزشکی بر تشخیص زودهنگام و شناسایی زخم‌های شدید برای به حداقل رساندن میزان عوارض و مرگ‌ومیر مرتبط با مراقبت‌های درمان‌نشده یا تاخیری تاکید دارند. ا رسیدگی و ارائه مراقبت جامع برای بیماران زخمی شدید برای امنیت و رفاه عمومی ضروری است.

نشانه های زخم های شدید

برای درمان زخم های شدید چه اقداماتی باید انجام دهید؟

‏گزینه های درمانی برای زخم های شدید تا حد زیادی به ماهیت، وسعت و عوارض احتمالی آنها بستگی دارد. در اینجا چند مرحله کلی برای مدیریت موثر زخم های شدید توصیه می شود:

‏1) به دنبال مراقبت فوری پزشکی باشید: ارزیابی فوری پزشکی بسیار مهم است زیرا شرایط جدی ممکن است به سرعت پس از آسیب ایجاد شود.

‏2) تجویز آنتی بیوتیک: برای برش های جراحی یا عفونت های در معرض خطر نهفتگی، ممکن است درمان آنتی بیوتیکی قبل از عمل نشان داده شود.

‏3) لباس های آلوده را بردارید: پوشیدن لباس های محافظ شخصی به جلوگیری از انتقال عوامل بیماری زا از طریق قطرات یا تماس کمک می کند.

‏4) با صابون ضد عفونی کننده پاک کنید: شستشوی کامل دست ها با مواد ضد عفونی کننده قبل از دست زدن به بریدگی ها، خراش ها یا اجسام خارجی خطر گسترش عفونت را کاهش می دهد.

‏5) اعمال فشار: فشرده کردن نواحی دارای خونریزی یا تورم قابل توجه با استفاده از نوارهای چسبنده یا روغن کرچک باعث افزایش جریان خون و جلوگیری از تخلیه بیش از حد می شود.

‏6) از پانسمان های پایدار استفاده کنید: پانسمان های غیر چسبنده حداقل حرکت را در داخل زخم تضمین می کنند، از دست دادن اکسیژن را کاهش می دهند و بسته شدن سریع تر زخم را تسهیل می کنند.

‏7) داروهای بدون نسخه: استامینوفن (تیلنول)، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) و کورتیکواستروئیدها ممکن است درد و التهاب را در طول دوره بهبودی کاهش دهند.

‏8) بررسی موارد حیاتی: چکاپ های منظم به ارزیابی پاسخ به درمان، نظارت بر کم آبی بدن و تشخیص پیشرفت عوارض کمک می کند.

‏9) با جراح/متخصص مشورت کنید: در مواردی که شامل صدمات پیچیده است، مشورت با جراح یا پزشک متخصصی که در درمان زخم های شدید تخصص دارد، در نظر بگیرید.

‏10) پیگیری بعد از جراحی: بیمارانی که تحت عمل های بزرگ قرار می گیرند ممکن است به مراقبت های بعد از عمل از جمله برنامه های بی دردی، بی حرکتی و توانبخشی برای ارتقای بهبودی طولانی مدت نیاز داشته باشند.

‏از آنجایی که جامعه جهانی از نظر پیشرفت مراقبت های بهداشتی، پروتکل های اورژانسی و همکاری های بین المللی به تکامل خود ادامه می دهد، پرداختن به مسائل زخم شدید مستلزم تلاش و کوشش مداوم در حفظ نتایج مطلوب بیمار است. امروزه تلاش‌های جمعی ما منجر به افزایش دانش، ابزار و مکانیسم‌های حمایتی برای اطمینان از مراقبت سریع و مؤثر برای افرادی شده است که با آسیب‌های تهدید کننده زندگی سر و کار دارند.

عواملی که بهبود زخم را به تعویق می اندازد!

‏تأخیر در بهبود زخم می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی و نتیجه کلی فرد پس از تجربه آسیب شدید تأثیر بگذارد. چندین عامل کمک کننده وجود دارد که عمدتاً روند ترمیم طبیعی بافت آسیب دیده را مختل می کند. در زیر، من یک مرور کلی از این عوامل کلیدی ارائه خواهم کرد، با تمرکز بر موانع فوری و سیستمیک که بر بهبود زخم تأثیر می‌گذارند:

‏1) نگهداری و نگهداری نادرست:

‏ - پاکیزگی کمتر از حد مطلوب: نادیده گرفتن قوانین بهداشت دست فرصت های آلودگی میکروبی را افزایش می دهد که منجر به طولانی تر شدن زمان بهبودی و افزایش حساسیت به عفونت می شود.

‏ - عدم برداشتن اجسام نوک تیز: دستیابی به دسترسی لازم برای بخیه زدن، بخیه یا دبریدمان، حذف مواد خارجی که می توانند مانع از بهبود و گسترش عفونت شوند، نادیده گرفته می شود.

‏2) عوامل محیطی:

‏ - درجه حرارت شدید: دمای سرد باعث کاهش عملکرد عروق و تحریک سنتز کلاژن می شود. دمای بالا بدون اینکه باعث بسته شدن مناسب زخم شود، نکروز و اسکار را تسریع می کند.

‏ - نوسانات رطوبت: تغییر در رطوبت نسبی می تواند بر تعادل رطوبت زخم تأثیر بگذارد و به طور بالقوه باعث خشک شدن یا رشد قارچ شود.

‏3) نگرانی های غذایی:

‏ - سوء تغذیه یا انتخاب رژیم غذایی نامناسب: دریافت ناکافی مواد مغذی بر تولید انرژی، عملکرد سد روده و پاسخ‌های ایمنی کلی برای مبارزه با عفونت زخم تأثیر می‌گذارد.

‏ - مصرف الکل: استفاده از الکل با افزایش سمیت متابولیک و مهار مسیرهای پیام رسانی سلولی، در جذب مواد مغذی، عملکرد سیستم ایمنی و فرآیندهای بهبود زخم اختلال ایجاد می کند.

‏4) انتقال پاتوژن:

‏ - نیروهای مکانیکی اعمال شده بر زخم: فشار شدید، فشار یا نیروی بلانت می تواند ساختار طبیعی بافت را مختل کند و احتمال کلونیزاسیون باکتریایی یا تشکیل آبسه را افزایش دهد.

‏ - دبریدمان ناقص: برداشتن تنها لایه‌های سطحی پوست به بافت‌های عمیق‌تر زخم رسیدگی نمی‌کند و کانال‌های باز را برای ورود میکروب‌ها و سموم به محیط اطراف باقی می‌گذارد.

‏5) آسیب بافتی:

‏ - صدمات تروماتیک مانند زخم‌های گلوله، آسیب‌های سر یا ضربه‌های پرانرژی می‌تواند منجر به پارگی رگ‌های خونی، اعصاب یا ماهیچه‌ها و در نتیجه درد مزمن و کاهش تحرک تا زمان بهبودی کامل شود.

‏ - بریدن نادرست زخم های عمیق می تواند منجر به ایسکمی موضعی، ترومبوز و تاخیر در بهبودی به دلیل کمبود اکسیژن، مواد مغذی و سلول های خونی شود.

‏6) عوارض سیستمیک:

‏ - اختلالات انعقادی یا خونریزی: شرایطی که تجمع پلاکت ها و تشکیل لخته را تغییر می دهند، می توانند با فیلتراسیون خون در اپیدرم زخم، بدتر شدن تخلیه زخم و افزایش حساسیت به عفونت تداخل داشته باشند.

‏ - سندرم متابولیک یا بیماری‌هایی مانند دیابت: مقاومت به انسولین و عدم تحمل گلوکز باعث افزایش نشت مویرگی می‌شود و دریافت مواد مغذی کافی را برای سلول‌ها دشوار می‌کند و در عین حال انتقال گلوکز به محل زخم را برای اهداف بهبودی مختل می‌کند.

‏7) شروع تاخیری فرآیندهای تعمیر:

‏ - سرکوب سیستم ایمنی: مصرف مزمن دارو، بیماری‌های خودایمنی یا برخی درمان‌های سرکوب‌کننده سیستم ایمنی ممکن است پاسخ‌های ایمنی مورد نیاز برای بهبود زخم را کاهش داده و منجر به ترمیم بافت کندتر شود.

‏ - مداخلات درمانی: برخی داروها مانند شیمی درمانی، رادیوتراپی یا کورتیکواستروئیدها می توانند با مسدود کردن سیگنال های بافتی، تعدیل سیستم های انتقال دهنده عصبی یا سرکوب دفاع میزبان در برابر عوامل مهاجم، در بهبود زخم اختلال ایجاد کنند.

‏درک این عوامل برای پیش‌بینی و مدیریت تاخیر در بهبود زخم حیاتی است. با انجام اقدامات اصلاحی سریع و ادغام اصول تثبیت شده مراقبت، می توان نتایج را برای افرادی که از آسیب شدید رنج می برند بهبود بخشید. امروزه ، تحقیقات مستمر، آموزش، و بهترین شیوه‌ها، پزشکان و ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی را در سراسر جهان راهنمایی می‌کنند تا مراقبت‌های بهینه را برای جمعیت‌هایی که به شدت زخمی شده‌اند، با هدف در نهایت بهبود تجربه بیمار و افزایش نرخ بهبودی، هدایت کنند.

عواملی که بهبود زخم را به تعویق می اندازد

اقدامات پزشک برای درمان زخم های عمیق

‏درمان زخم های عمیق: یک رویکرد جامع

‏هنگامی که با زخم های عمیق عمیق مواجه می شوند که نیاز به مراقبت های تخصصی دارند، پزشکان از یک استراتژی چند وجهی برای اطمینان از نتایج مطلوب استفاده می کنند. اقدامات ضروری پزشک برای رسیدگی به جنبه های مختلف مربوط به این آسیب ها به شرح زیر است:

‏1) ارزیابی اولیه:

‏ - انجام یک معاینه جامع برای ارزیابی خصوصیات زخم، مانند عمق، عرض، محل، دسترسی عروقی، وجود اجسام خارجی و غیره.

‏ - دموگرافیک بیمار، شکایات اصلی، سابقه پزشکی گذشته و سایر اطلاعات مرتبط را مستند کنید.

‏2) ارزیابی قبل از عمل:

‏ - ارزیابی وضعیت کلی بیمار برای تعیین اینکه آیا مداخله جراحی مفید است یا خیر.

‏ - برای رد کردن عوارضی مانند فشار خون بالا، آریتمی، یا نارسایی احتقانی قلب، آزمایش‌های آزمایشگاهی، مطالعات تصویربرداری و نوار قلب (ECG) را انجام دهید.

‏ - ارزیابی روانپزشکی را برای حذف بیماری های روانی که باعث رفتارهای مضر یا پرخاشگری نسبت به خود یا دیگران می شوند، در نظر بگیرید.

‏3) پروفیلاکسی ضد میکروبی:

‏ - آنتی بیوتیک های سیستمیک را تا 7 روز قبل از برش جراحی شروع کنید تا خطر باکتریمی کاهش یابد.

‏ - آنتی بیوتیک های موثر تجربی را بر اساس دستورالعمل های استاندارد با توجه به کشت ارگانیسم های به دست آمده در بستری اولیه انتخاب کنید.

‏4) برنامه ریزی روش جراحی:

‏ - طراحی یک برنامه جراحی موثر با در نظر گرفتن تمام ویژگی های زخم شناسایی شده و محدودیت های تحمیل شده توسط ساختار بدن.

‏ - از تکنیک های بی حسی موضعی مناسب برای مناطق پیچیده بدون انسداد عصبی قابل توجه استفاده کنید.

‏ - برای ایجاد مانعی در برابر رطوبت و میکروب ها و همچنین اطمینان از تخلیه مناسب، لایه های مجاور پوست را محکم بخیه بزنید.

‏5) مراقبت های بعد از عمل:

‏ - بیمار را به راحتی قرار دهید و برای کمک به تحرک و کاهش درد در طول روند بهبودی، پرستاری را در کنار تخت ارائه دهید.

‏ - باز بودن راه هوایی را حفظ کنید و بر عملکرد تنفسی نظارت کنید تا زمانی که معیارهای تخلیه کامل برآورده شوند.

‏ - علائم حیاتی بیمار از جمله دما، سطوح پالس اکسیمتری، برون ده ادرار و تعادل الکترولیت ها را به دقت زیر نظر داشته باشید.

‏ - در صورت لزوم، محدودیت مایعات، تمرینات هیدراتاسیون و روش های الکتروترمال را برای بهبود تغذیه کلی و تون عضلانی ارائه دهید.

‏6) بازدیدهای بعدی:

‏ - برای بررسی پیشرفت بهبود زخم، بررسی نتایج نهایی زیبایی و رسیدگی به هر گونه سوال یا نگرانی که توسط بیماران مطرح می شود، قرار ملاقات های پیگیری منظم را برنامه ریزی کنید.

‏ - نظارت برای پیشرفت های جدید و اعمال اصلاحات در رژیم درمانی در صورت نیاز ادامه یابد.

‏7) معیارهای تخلیه:

‏ - نیاز به مدارک کتبی برای تأیید حل همه مسائل بالینی، مانند بسته شدن زخم، عدم وجود عفونت های جدی، و عدم وجود شواهدی دال بر تاخیر در بهبودی.

‏ - قبل از در نظر گرفتن ترخیص نهایی از آسایشگاه یا ترخیص از خانه، زمان کافی (معمولاً 3-4 هفته پس از آخرین روش برنامه ریزی شده) برای بهبود کامل زخم ها در نظر بگیرید.

‏ - به اعضای خانواده در مورد حق انتخاب خدمات مراقبت تسکینی اطلاع دهید، در صورتی که احساس کنند کیفیت زندگی آنها تحت رویکردهای مرسوم قابل بهبود نیست.

‏8) اقدامات پیشگیرانه:

‏ - آموزش بیماران در مورد بهترین شیوه ها در مراقبت از زخم عمیق برای ارتقاء بهبود و به حداقل رساندن میزان عوارض.

‏ - توصیه به رعایت عادات بهداشتی شخصی، از جمله شستن دست ها، پوشاندن دهان هنگام عطسه یا سرفه و تمرین روش های ایمن تهیه غذا.

‏ - بر اهمیت جست‌وجوی آموزش حرفه‌ای مستمر و به‌روزرسانی‌های تمرینی برای حفظ دانش در مورد استراتژی‌های مدیریت زخم تاکید کنید.

‏با ادغام طیف گسترده ای از تخصص در زمینه های مختلف مانند جراحی، بیهوشی، آسیب شناسی، فارماکولوژی و پرستاری، پزشکان نقش مهمی در مدیریت بهینه زخم های عمیق دارند و در نهایت به نتایج بهتر بیمار و کاهش نرخ عوارض کمک می کنند. مشارکت تیم های چند رشته ای با مجموعه مهارت های متنوع و تلاش های مشترک برای دستیابی به این هدف ضروری است.