برای درمان زخم های جزئی چه اقداماتی باید انجام دهید؟
شناخت و درمان زخم های جزئی در منزل
زخم های جزئی شامل چه زخم های است ؟
زخم های جزئی شامل صدمات مختلف از خراش یا کبودی گرفته تا بریدگی، سوراخ شدن و سوختگی است. شدت این شرایط بسته به عواملی مانند عمق، اندازه و محل آسیب بسیار متفاوت است. به طور دقیق تر، انواع زخم های جزئی رایج عبارتند از: سرمازدگی، پارگی، شکستگی های باز (مانند رگ به رگ شدن)، کوفتگی های سطحی، چریدگی و کشیدگی است .
مراقبت از زخم‌های جزئی در منزل
خوشحالم که راهنمای جامعی در مورد نحوه مراقبت صحیح از زخم های جزئی در خانه به شما ارائه می کنم. با دنبال کردن این مراحل، می توانید درد را به حداقل برسانید، سرعت بهبودی را افزایش دهید و از خود در برابر عوارض احتمالی محافظت کنید. درک این نکته ضروری است که هر مورد فردی ممکن است بسته به ماهیت و وسعت زخم آنها کمی متفاوت باشد. با این حال، اصول کلی در همه موقعیت ها ثابت می ماند. بیایید عمیقاً به موضوع بپردازیم:
1. پاکسازی: اول و مهمتر از همه، محل را به میزان زیادی با آب گرم و صابون تمیز کنید و برای جذب رطوبت و کاهش بو، از وازلین استفاده کنید. از استفاده از مواد شیمیایی خشن که ممکن است باعث تحریک، رشد باکتری یا عفونت ثانویه شوند، خودداری کنید.
2. کنترل ریزش خون: هر زمان که ممکن است به سرعت خونریزی را متوقف کنید. اگر خونریزی بیش از حد رخ داد، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. به جای تلاش برای کنترل جریان با فشار دادن محکم به زخم، اجازه دهید گرانش کار خود را به طور طبیعی انجام دهد.
3. استراحت : از هر فرصتی برای استراحت استفاده کنید. فعالیت سنگین ممکن است باعث تشدید درد و کندی بهبودی شود. دوره‌های غیرفعال زمانی را برای کاهش تورم فراهم می‌کند و باعث گردش خون بهتر می‌شود.
4. تسکین فشار را اعمال کنید: به آرامی زخم ها را با یک پد نرم، بسته بندی الاستیک یا یک پارچه تمیز بپوشانید. این می تواند به کاهش درد و محدود کردن گسترش بیشتر عفونت کمک کند. اطمینان حاصل کنید که فشار را به طور یکنواخت در طول روز آزاد کنید تا از له شدن تاندون ها، اعصاب یا اندام ها جلوگیری کنید.
5. زخم ها را به طور مناسب بپوشانید: از یک پانسمان گاز تمیز و سفید برای محافظت از زخم در برابر شستشو استفاده کنید. یک کمپرس ملایم باید مستقیماً بالای پانسمان اعمال شود تا به مهار زخم و بهبود گردش خون کمک کند. همیشه مطمئن شوید که لبه‌های پانسمان با لبه پایینی پوست تماس داشته باشند تا تخلیه آن تسهیل شود.
6. گرمادرمانی: برای موارد سرسخت یا زخم های مسن تر و عفونی مزمن، گرما درمانی می تواند موثر باشد. با استفاده از یک صفحه داغ یا سشوار، حرارت را روی ناحیه آسیب دیده اعمال کنید و آن را به مدت تقریباً ده دقیقه دو بار در روز بگذارید.
7. از حرکت دادن ناحیه آسیب دیده اجتناب کنید: در حالی که منتظر شروع فرآیندهای بهبودی هستید، سعی کنید از حرکات تیز مانند چاقو زدن یا کشیدن رباط ها خودداری کنید. این اقدامات فقط ممکن است درد را تشدید کند و به ساختارهای اطراف آسیب برساند.
8. به دنبال مراقبت های حرفه ای باشید: بلافاصله پس از کبودی یا خونریزی قابل توجه به پزشک مراجعه کنید. متخصصان مراقبت های بهداشتی برای رسیدگی به موارد پیچیده و تعیین درمان های مناسب، مانند آتل، گچ گیری، جراحی یا داروها مجهز هستند.
9. دستورالعمل های بعد از عمل را دنبال کنید: هنگام دریافت دستورالعمل های پزشکی پس از جراحی یا عمل، همیشه آنها را به دقت دنبال کنید. این شامل مصرف آنتی هیستامین ها، رعایت محدودیت های غذایی و نظارت منظم بر علائم حیاتی است.
10. رعایت بهداشت: بهداشت دست و نظافت شخصی را برای کاهش خطر عفونت رعایت کنید. نظافت منظم سطوح لمس شده در طول پروسیجر نیز می تواند به بهبود نتایج بیمار کمک کند.
11. پیشرفت را نظارت کنید: به طور دوره ای با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی پیگیری کنید تا پیشرفت بهبود زخم را ارزیابی کنید. آنها می توانند بازخورد و توصیه های ارزشمندی را برای بهینه سازی مراقبت ارائه دهند.
به یاد داشته باشید، تجربه هر فردی از زخم های جزئی ممکن است متفاوت باشد. بنابراین، همیشه در این مرحله حساس، احتیاط کنید و صبور باشید. در نهایت، دسترسی به متخصصان مراقبت های بهداشتی ماهر، نتایج مطلوب را تضمین می کند و خطرات مرتبط با مدیریت ضعیف آسیب های جزئی را به حداقل می رساند. با رعایت دقیق این نکات، می توانید شانس بهبودی سریع و موفقیت آمیز خود را به حداکثر برسانید.
مراقبت از زخم‌های جزئی در منزل
چه زمانی برای زخم های جزئی باید به پزشک مراجعه کرد ؟
تعیین زمان مشورت با یک متخصص مراقبت های بهداشتی در مورد زخم های جزئی برای دستیابی به نتایج بهینه و مدیریت مسائل احتمالی قبل از تشدید آنها ضروری است. در اینجا توضیح واضحی در مورد عوامل مختلفی که بر ضروری بودن بازدید تأثیر می‌گذارند آورده شده است:
1. شدت: زخم های جدی (مانند زخم هایی که شامل بریدگی های باز، سوراخ ها، سوختگی ها، شکستگی ها هستند) باید فوراً به بخش اورژانس مراجعه کنند. مداخله فوری از عوارض جدی جلوگیری می کند و امکان ارزیابی و برنامه ریزی درمانی مناسب را فراهم می کند.
2. خونریزی: ضربه شدید، رگ به رگ شدن یا کشیدگی شدید تصادفی، یا ساییدگی که منجر به از دست دادن مقدار زیادی خون می شود نیاز به توجه فوری دارد. کارکنان پزشکی ارزیابی های اولیه را انجام می دهند، آسیب های داخلی را بررسی می کنند و در صورت نیاز بیماران را به سمت منابع پزشکی مناسب هدایت می کنند.
3. تورم یا ترشح چرکی: وجود تجمع مایع قابل مشاهده در زیر پوست همراه با بوی بد نشان دهنده عفونت یا آبسه بالقوه است. شناسایی زودهنگام به شروع سریع درمان آنتی بیوتیکی کمک می کند و به طور بالقوه با کنترل زودهنگام فرآیندهای عفونی، زندگی را نجات می دهد.
4. درد یا ناراحتی: ناراحتی مزمن، قرمزی یا حساسیت مداوم، که در عرض 2 تا 4 هفته پس از اولین اطلاع برطرف نمی شود، نشان دهنده مشکلات اساسی است که نیاز به بررسی و مدیریت دقیق تری دارد. به تعویق انداختن مشاوره می تواند منجر به تاخیر در تشخیص شود و تاثیر منفی بر روند بهبودی داشته باشد.
5. شکایات در مورد تغییر رنگ پوست: تغییراتی مانند زخم، جای زخم، خشکی، لکه های تیره، زهکشی چرکی، یا حساسیت شدید بیانگر شرایط بالقوه ای است که نیاز به بررسی دقیق پزشکی دارد. شرایطی مانند سلولیت، عفونت های درماتوفیت یا بیماری های سیستمیک می توانند در طول زمان بدون شناسایی تا زمانی که علائم آشکار شوند ایجاد شوند.
6. نتایج آزمایشگاهی: ارزیابی یافته های آزمایشات آزمایشگاهی، به ویژه افزایش گلبول های سفید خون (هموگلوبین)، سطح پروتئین واکنشی C (CRPs)، یا غلظت آلبومین سرم، می تواند نشان دهنده آسیب اندام یا سپسیس قریب الوقوع باشد. چنین شواهدی به دلیل عواقب بالقوه تهدید کننده زندگی نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.
7. یافته های معاینه فیزیکی: علائم غیرمعمول مانند لنفادنوپاتی طولانی مدت (غدد لنفاوی متورم در اطراف گردن)، درد استخوان، سفتی مفاصل، افزایش دما، تغییر وضعیت ذهنی یا گشاد شدن ناحیه شکم به بیماری های شدیدتری اشاره دارد که نیاز به فوریت دارند. ارزیابی
در مقابل، زخم‌های جزئی معمولاً نیازی به بستری فوری ندارند، مگر اینکه یک یا چند مورد از معیارهای زیر برآورده شوند:
- قرمزی مداوم با وجود استفاده از کورتیکواستروئیدهای موضعی، ضد التهاب های غیر استروئیدی و مسکن ها.
- نواحی بزرگ زخم، به‌ویژه آن‌هایی که در راه رفتن، صحبت کردن یا برگشتن تحرک مشکل ایجاد می‌کنند.
- دوره های مکرر درد یا ترشح بیش از چهار هفته طول بکشد.
- واکنش های آلرژیک شدید یا پاسخ های دارویی غیرقابل تحمل به مراقبت های استاندارد.
برای موارد کمتر شدید، زمان انتظار ممکن است فراتر از ساعات اداری معمول باشد. برای اطمینان از مراقبت بی وقفه، از طریق پزشکان مراقبت های اولیه، پزشکان خانواده، یا کلینیک هایی که به طور خاص برای درمان جراحات و زخم های جزئی طراحی شده اند، قرار ملاقات ها را از قبل برنامه ریزی کنید. به یاد داشته باشید، درک علائم و شاخص‌های ذکر شده در اینجا شما را قادر می‌سازد تا تصمیمات مطمئنی در مورد زمان مراجعه به پزشک برای مراقبت‌های معمول جراحات جزئی در مقابل مراجعه به مراقبت‌های پزشکی پیشرفته در مواقع ضروری بگیرید.
آیا داشتن زخم باز عوارضی دارد؟
زخم‌های باز، اگرچه معمولاً در طول زندگی روزمره دیده می‌شوند، دارای عوارض جانبی بالقوه‌ای هستند که افراد باید از آن آگاه باشند. این واکنش های نامطلوب معمولاً به دلیل مکانیسم های پاسخ ایمنی ناشی از قرار گرفتن در معرض باکتری ها، ویروس ها، سموم یا مواد خارجی در محل آسیب رخ می دهد. در حالی که اکثر عوارض جانبی پس از سازگاری بدن با محیط جدید فروکش می‌کنند، اما همچنان می‌توانند از نظر رفاه کلی و کیفیت زندگی چالش‌هایی ایجاد کنند. در زیر مروری مفصل از عوارض جانبی رایج مرتبط با زخم های باز است:
1. لکه شدن: سلول های مرده یا در حال مرگ که به طور مکرر در اطراف دهانه قرار می گیرند می توانند باعث ایجاد رنگ های مختلفی از جمله سبز مایل به زرد ("خاکستری مایل به آبی")، قهوه ای، سیاه یا حتی بنفش شوند. این وضعیت به نام "درماتیت استاز" اغلب موقتی است و با بسته شدن زخم خود به خود برطرف می شود. با این حال، گاهی اوقات ادامه می یابد و نیاز به بررسی بیشتر دارد.
2. تغییر رنگ: آسیب های ناشی از عوامل شیمیایی، تشعشعات یا برخی داروها می تواند منجر به تغییرات دائمی در رنگ پوست شود. به عنوان مثال، آفتاب سوختگی ناشی از اشعه ماوراء بنفش منجر به کمبود ویتامین D می شود که به صورت هایپرپیگمانتاسیون (پوست تیره تر) ظاهر می شود. پوست تحت تابش بسته به دوز جذب شده می تواند روشن تر یا کم رنگ تر به نظر برسد. داروهایی مانند شیمی‌درمانی‌هایی که برای درمان سرطان استفاده می‌شوند، می‌توانند باعث تیرگی پوست یا سایر تغییرات بینایی شوند.
3. حساسیت بیش از حد : شیوع ناگهانی کهیر، جوش، خار و برجستگی های قرمز - ویژگی های مشخصه واکنش های آلرژیک - در افرادی که در معرض مواد مضر مانند بادام زمینی، لاتکس، برخی از محصولات دارویی یا مواد غذایی قرار گرفته اند ممکن است. مواد افزودنی در صورت عدم درمان، این واکنش ها ممکن است ادامه داشته باشند و شرایط موجود را تشدید کنند یا تلاش های پزشکی مداوم را پیچیده کنند.
4. مسائل زهکشی: رسوبات چربی پوشاننده به نام لیپوم یا ماستوسیت می تواند مانع از تخلیه طبیعی زخم شود. در صورت برخورد، تیم‌های پزشکی ممکن است نقاط فشار را اعمال کنند، از دستگاه‌های تخصصی (مانند پمپ‌های خلاء یا آبیاری‌ها) استفاده کنند یا روش‌های خاصی (مانند کاربردهای بسته سرد) را برای بهبود زهکشی و به حداقل رساندن عوارض مربوط به تورم و کم‌آبی توصیه کنند.
5. عفونت: صدمات جزئی مستعد ابتلا به کلونیزاسیون باکتریایی شامل زخم های شقاق عمیق، سوراخ ها، پارگی ها و برش های ایجاد شده در نزدیکی ساختارهای عروقی یا اعصاب حساس است. تکنیک های تمیز کردن و پانسمان مناسب نقش مهمی در کاهش خطرات عفونت ایفا می کنند اما نمی توانند به طور کامل آنها را از بین ببرند. آنتی‌بیوتیک‌ها معمولاً بر اساس دستورالعمل‌های کنترل عفونت محلی و پاتوژن‌های مشکوک که با استفاده از روش‌های کشت شناسایی شده‌اند، فقط طبق تجویز پزشکان دارای مجوز تجویز می‌شوند.
6. زخم: بستن مناسب جراحی و دبریدمان می تواند از تشکیل زخم جلوگیری کند، اما زخم هایی که به طور مزمن در معرض قرار گرفته اند ممکن است در نهایت در زیر سطح فرسایش پیدا کنند. التهاب مداوم ناشی از تجزیه زخم به کاهش گردش خون و تحویل مواد مغذی کمک می کند و در نهایت منجر به ضعیف شدن پوست می شود.
7. زخم زدگی: تکنیک های نادرست بستن، عدم استفاده از گاز گازی یا مدیریت نامناسب رطوبت می تواند باعث باز شدن زودرس زخم ها شود. از بین رفتن زخم احتمال ورود میکروارگانیسم ها را افزایش می دهد و توانایی بستن موثر زخم را کاهش می دهد و بافت های عمیق تر را در معرض بیماری قرار می دهد.
8. ادم طولانی مدت: قرار گرفتن طولانی مدت در معرض فشارهای بالا یا تخلیه ناکافی می تواند منجر به کم آبی بدن شود که منجر به ادم (انباشت مایع) در لایه درم پوست می شود. علائم از تورم موضعی تا کاهش وزن قابل توجه و کاهش عملکرد متغیر است، اگرچه این وضعیت معمولاً با بهبود زخم ها و بازیابی تعادل آب توسط سیستم های بدن بهبود می یابد.
9. عوارض بیهوشی: به حداقل رساندن استفاده از مسکن ها مستلزم استراتژی های تجویز انتخابی، نظارت دقیق، و رسیدگی به عوارض جانبی احتمالی مانند افسردگی تنفسی، ایست قلبی، یا مشکلات حبس نفس است. افراد بیهوش باید آرامش خود را حفظ کنند و برای کاهش این خطرات، ارتباط واضحی با تیم پزشکی خود داشته باشند.
10. تحریک پوست: مواد شیمیایی که برای متوقف کردن خونریزی یا بهبودی استفاده می شود ممکن است به طور موقت سیگنال های حسی ارسال شده به مغز را تغییر داده و منجر به تحریک پوست، احساس سوزش یا قرمزی شود. بیماران باید از خاراندن نواحی آسیب‌دیده خودداری کنند و از ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی در مورد شیوه‌های کاربرد ایمن توصیه‌شده توضیح بخواهند.
11. تغییر در حرکات روده: برخی افراد یبوست یا اسهال را به دنبال بانداژ گسترده یا اسهال گزارش می کنند.
آیا داشتن زخم باز عوارضی دارد؟
