پناهندگان اجباری در یک کشور، پیامدها و عواقب و یا فرصت های پیش رو

اطلاعات عمومی درباره پناهندگان اجباری

پناهنده اجباری یعنی چه ؟

‏پناهندگان اجباری به افرادی اطلاق می شود که به دلیل درگیری یا آزار و شکنجه به اجبار از خانه های خود آواره شده اند، معمولاً به دنبال امنیت در کشور دیگری هستند که می توانند از خشونت فرار کنند و به طور قانونی خود را مستقر کنند. در این مورد، شناخت شرایط پیرامون این موقعیت ها و درخواست کمک از سازمان های بین المللی مانند کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) مهم است .

مزایا پناهندگان در کشور های مختلف

‏پناهندگان اغلب هنگام اسکان در کشورهای میزبان جدید مزایای منحصر به فردی را به همراه دارند که به رشد اقتصادی، توسعه اجتماعی و تبادل فرهنگی کمک می کند. در اینجا برخی از مزایای کلیدی که آنها ممکن است در کشورهای مختلف تجربه کنند آورده شده است:

‏1. فرصت های اقتصادی: بسیاری از پناهندگان در بخش هایی مانند ساخت و ساز، کشاورزی، آموزش، خدمات بهداشتی، فناوری و گردشگری کار می کنند و به ایجاد فرصت های شغلی و تحریک صنایع محلی کمک می کنند.

‏2. تبادل فرهنگی: معرفی دیدگاه ها و تجربیات جدید جوامع را در سراسر جهان غنی می کند. برنامه‌های یادگیری زبان، رویدادها و سیاست‌های درهای باز تعامل بین مردم محلی و پناهندگان را تسهیل می‌کنند و درک متقابل و همکاری را ارتقا می‌دهند.

‏3. انسجام اجتماعی: سکونتگاه ها اغلب از طریق سیستم های حمایتی جامعه مانند مدارس، کلینیک ها، امکانات ورزشی و باشگاه های محلی پایدارتر می شوند. این موسسات به بازسازی اعتماد در میان ساکنان کمک می کنند که در نهایت به بهبود سلامت روانی و کیفیت کلی زندگی کمک می کند.

‏4. دسترسی به خدمات بهداشتی: بیمارستان ها، کلینیک ها و کارکنان بهداشتی در اردوگاه های پناهندگان مورد توجه بیشتری قرار می گیرند، که منجر به درمان و نرخ بهبودی سریع تر برای مبتلایان به بیماری های شایع در مناطق جنگ زده می شود.

‏5. بهبود آموزش: در محیط های آموزشی، کودکان مهارت های ارزشمندی را که برای ادغام در جامعه اصلی ضروری است، یاد می گیرند، از جمله فراگیری زبان، درک مطلب، تکنیک های حل مسئله، و توانایی های تفکر انتقادی.

‏6. امنیت تقویت شده: کشورهای میزبان منابع را برای محافظت از جمعیت پناهندگان در برابر جرم و جنایت و قاچاق انسان سرمایه گذاری می کنند و در نتیجه امنیت عمومی را بهبود می بخشند و از شهروندان آسیب پذیر اطمینان می دهند.

‏با وجود این مزایا، چالش‌های زیادی نیز وجود دارد. بنابراین، همکاری بین کشورهای میزبان، سازمان های پناهندگان و سایر ذینفعان برای اطمینان از نتایج عادلانه برای همه طرف های درگیر ضروری است.

مزایا پناهندگان در کشور های مختلف

چه کشورهایی پناهنده می پذیرند؟

‏کشورها از نظر ظرفیت پذیرش و استقبال از پناهندگان، عمدتاً بسته به روابط تاریخی، نگرانی های امنیتی فعلی جهانی، عوامل سیاسی داخلی و ترجیحات فردی در مورد قوانین مهاجرت، متفاوت هستند. برخی از کشورها پذیرش پناهندگان را در اولویت قرار می دهند در حالی که برخی دیگر تحت فشارهای شدید مربوط به درگیری های داخلی، فقر، بحران انسانی یا تعداد جمعیت دست و پنجه نرم می کنند. در زیر نمونه هایی از کشورهای منتخب شناخته شده برای سیاست های خود در قبال پناهندگان آورده شده است:

‏1. کشورهای اتحادیه اروپا: کشورهای عضو مانند آلمان، فرانسه، ایتالیا، نروژ، سوئد، اسپانیا، یونان، پرتغال، لهستان، رومانی، هلند، اتریش، بلژیک، قبرس، دانمارک، استونی، فنلاند، مجارستان، ایرلند، لتونی، لیتوانی، مالت، اسلواکی، اسلوونی و سوئیس به طور کلی برنامه های جامع پذیرش پناهندگان را بر اساس معیارهای مشخص شده توسط قانون اتحادیه اروپا ارائه می دهند.

‏2. کانادا: کانادا برنامه مدعی پناهندگی کانادا را ایجاد کرده است که به مدعیان واجد شرایط کمک مالی و مسکن ارائه می کند. با این حال، تعداد پناهندگان پذیرفته شده سالانه بسته به فضای موجود و منافع ملی در پناهندگان اسکان داده شده متفاوت است.

‏3. ایالات متحده: در حالی که به صراحت به عنوان یک دولت "پذیرنده" تعیین نشده است، ایالات متحده نقشی را در تسهیل حرکت پناهندگان به کشورهایی که مایل به پذیرش مهاجران جدید هستند، ایفا می کند، به ویژه از طریق توافق نامه های مشارکت منطقه ای مانند توافقنامه تجارت آزاد آمریکای شمالی ( نفتا). علاوه بر این، بنادر ورودی منتخب به پناهجویان اجازه می‌دهد تا قبل از نقل مکان به مکان‌های دیگر مستقیماً برای درخواست پناهندگی در کشتی‌های قاره‌ای آمریکا سوار شوند.

‏4. اردن، سوریه و اریتره: این کشورها به عنوان مناطق جنگی شاهد تعداد قابل توجهی از آوارگان داخلی بوده اند که در نتیجه وضعیت پناهندگی موقت به گروه های خاصی که در نزدیکی مرزها زندگی می کنند اعطا شده است. اگرچه این کشورها از نظر راه‌حل‌های بلندمدت محدود هستند، اما این کشورها به ایجاد ثبات در مناطق مربوطه خود کمک می‌کنند.

‏5. جنوب آسیا: چندین کشور در جنوب آسیا به دلیل درگیری های مداوم، بلایای طبیعی و جابجایی خانواده ها با افزایش فشار مهاجرت مواجه هستند. به طور مشخص، کشورهایی مانند بنگلادش، میانمار، پاکستان، اندونزی، فیلیپین، تایلند، ویتنام، نپال و هند پناهندگان را می‌پذیرند اما در مدیریت جمعیت رو به گسترش پناهندگان خود با چالش‌های اساسی روبرو هستند.

‏6. خاورمیانه و شمال آفریقا: بسیاری از کشورهای بهار عربی، در کنار یمن، ترکیه، لیبی و مصر، یا بی ثباتی گسترده ای را تجربه کرده اند و یا به شدت تحت تاثیر بحران های انسانی پس از خروج نیروهای خارجی یا مداخلات قدرت های همسایه قرار گرفته اند. کشورهایی مانند مراکش، الجزایر، تونس و اردن با وجود مواجهه با محدودیت‌های لجستیکی و کمبود منابع، به رسیدگی به درخواست‌های پناهندگان ورودی ادامه می‌دهند.

‏در پایان، در حالی که فهرست واحدی از کشورها وجود ندارد که به تنهایی مسئول پذیرش پناهندگان باشند، بازیگران متعددی در هر دو سطح بین‌المللی و داخلی برای رسیدگی به مسائل مربوط به حقوق بشر، مهاجرت و پناهجویان همکاری می‌کنند. تلاش‌های مشترک شامل آژانس‌های سازمان ملل، سازمان‌های غیردولتی و معاهدات دوجانبه است که به ارائه کمک به پناهندگان نیازمند به پناهگاه امن اختصاص یافته است.

پیامد ها و عواقب پناهندگی

‏پناهندگی یک چارچوب حقوقی پیچیده است که شامل افرادی می شود که از آزار و اذیت، جنگ، نسل کشی، پاکسازی قومی، یا سایر تخلفات شدیدی که در داخل کشور خود یا در سطح بین المللی مرتکب شده اند، پناه بگیرند. پیامدها و پیامدهای مرتبط با تصمیمات پناهندگی می تواند تحت تأثیر عوامل مختلفی در حوزه های قضایی مختلف قرار گیرد، از هنجارهای فرهنگی و شرایط شخصی گرفته تا پویایی قدرت سیاسی، ملاحظات اقتصادی، و سوابق تاریخی. در اینجا کاوش کاملی از پیامدهای بالقوه، و همچنین مرتبط ترین پیامدهای مربوط به فرآیندهای پناهندگی آورده شده است:

‏1. حمایت قانونی:

‏ - پناهجویان بالقوه ممکن است در طول فرآیند درخواست، مراحل بررسی، و در صورت نیاز درخواست تجدید نظر داشته باشند.

‏ - دعاوی موفق اغلب در صورت تحقق شرایط از طریق صدور حکم به رسمیت شناختن یا اعطای حمایت، اقامت دائم و وضعیت شهروندی را فراهم می کند.

‏ - ناکامی در تأمین پناهندگی به معنای خروج فوری از کشوری است که در آن درخواست شده است بدون هیچ گونه مقرراتی برای حمایت قانونی یا غرامت.

‏2. هنجارهای فرهنگی:

‏ - پناهجویان باید آداب و رسوم و انتظارات محلی در مورد هویت، تعلق و تعیین سرنوشت خود را در طول فرآیند پناهندگی دنبال کنند.

‏ - مقامات مهاجرت گاهی شرایط سخت گیرانه ای را برای دسترسی متقاضیان پناهندگی به آموزش، اشتغال، شبکه های اجتماعی و مشارکت اجتماعی اعمال می کنند که منعکس کننده دیدگاه های متفاوت در مورد آنچه که زندگی عادلانه و معنادار در خارج از کشور را تشکیل می دهد.

‏3. شرایط شخصی:

‏ - عواملی مانند سن، جنسیت، پیشینه اجتماعی-اقتصادی، سابقه جنایی و بیماری روانی بر تایید یا رد شدن درخواست های پناهندگی تاثیر می گذارد.

‏ - پناهجویانی که با تروما یا استرس روانی سروکار دارند ممکن است به دلیل تجارب گذشته در ایجاد اعتماد و اعتبار با مشکل مواجه شوند که به طور بالقوه بر توانایی آنها برای غلبه بر موانع و ایجاد روابط قوی با مقامات تأثیر می گذارد.

‏4. تأثیر اقتصادی:

‏ - رسیدگی به پرونده های پناهندگی به بودجه دولت هایی کمک می کند که نگران حفظ نظم، امنیت و ثبات اجتماعی هستند.

‏ - هزینه‌های رسیدگی به درخواست‌ها، بررسی ادعاها، اجرای رویه‌ها و اجرای اقدامات اخراج به طور قابل‌توجهی به هزینه‌های کلی می‌افزاید.

‏ - پناهندگان اغلب به محض رسیدن به کشورهای مقصد به خدمات اضافی نیاز دارند، که نیاز به بودجه برای مدارس، مراقبت های پزشکی، طرح های کاریابی و سایر پروژه های زیرساخت اجتماعی دارد.

‏5. نگرانی های بشردوستانه:

‏ - علیرغم پیشرفت های فناوری، رسیدگی به نیازهای بشردوستانه جهانی در پاسخ به مهاجرت های انبوه نیازمند برنامه ریزی استراتژیک، سرمایه گذاری در سیستم های پشتیبانی و همکاری بین المللی است.

‏ - محدودیت در دسترس بودن منابع، عدم آمادگی در میان کشورهای پذیرنده، و ماهیت غیرقابل پیش بینی شرایط اضطراری، انتخاب های دشواری را برای تصمیم گیرندگان در هنگام تخصیص کمک به جمعیت پناهنده ایجاد می کند.

‏6. دیدگاه ذینفعان:

‏ - سازمان های حقوق بشر شیوه های پناهندگی را به دقت بررسی می کنند و بر عدالت، استانداردهای غیر تبعیض آمیز و شفافیت در تصمیم گیری های اداری تمرکز می کنند.

‏ - گروه های مدافع اغلب برای افزایش آگاهی در مورد نقص های سیستمی کار می کنند و برای تغییرات سیاستی که برای بهبود زندگی پناهجویان و جوامع میزبان طراحی شده اند، لابی می کنند.

‏ - روابط و اتحادهای دیپلماتیک توازن قوا را در مورد امور مهاجرت شکل می دهد و بر نحوه تعامل کشورها برای مدیریت جریان های مهاجرتی و پاسخ به تهدیدهای خارجی تأثیر می گذارد.

‏7. نتایج پس از پذیرش:

‏ - پس از پذیرش درخواست های پناهندگی، برخی از پناهجویان با تأخیر در انتظار ویزای ترانزیت و ترتیبات اسکان بیشتر مواجه می شوند.

‏ - دیگران خود را در بلاتکلیفی می بینند و به دلیل محدودیت های اعمال شده بر آزادی های شخصی یا دسترسی به امکانات اولیه، قادر به ادغام کامل در جوامع میزبان نیستند.

‏ - بازگشت مداوم به منبع مبدأ یا تلاش برای عبور غیرقانونی از مرز خطرات گرفتار شدن، بازداشت و بازگشت به محیط های خطرناک را به همراه دارد.

‏8. چالش های سیاست:

‏ - هدف مذاكرات بين‌المللي و تدوين معاهده جلوگيري از فرارهاي آتي و ارتقاي تفاهم متقابل ميان كشورها است.

‏ - بحث های جهانی پیرامون تعریف افرادی که واجد شرایط پناهندگی، وضعیت پناهندگی و پذیرش مجدد هستند، اغلب به بحث های بحث برانگیز و بن بست دیپلماتیک منجر می شود.

‏ - آشتی دادن نگرانی های بشردوستانه با اصول حاکمیت و تمامیت ملی مستلزم ایجاد تعادل دقیق در هر موردی است که شامل مدیریت مرزها و همکاری بین المللی می شود.

‏پیامدهای مرتبط با فرآیندهای پناهندگی فراتر از قلمرو نتایج قانونی به تنهایی است. آنها جنبه های گسترده تری از حقوق بشر، روابط بین الملل و استراتژی های توسعه را لمس می کنند و پیچیدگی مدرن و مسئولیت های جهانی را برجسته می کنند. آن ها برای موفقیت مسیر طولانی را باید طی کنند .

پیامد ها و عواقب پناهندگی

فرصت های پیش رو برای پناهندگان

‏پناهندگان پس از کسب موفقیت آمیز پناهندگی با فرصت های متعددی مواجه می شوند که نه تنها به عنوان مکانیسم های ضروری بقا عمل می کند، بلکه به توانمندسازی خود، بازسازی زندگی و تقویت ثبات منطقه ای کمک می کند. با در نظر گرفتن این احتمالات در چارچوب چالش‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت، می‌توان بینش‌های ارزشمندی در مورد نقشی که پناهندگان در شکل‌دهی به مقاصد جدید خود و جهان به طور کلی ایفا می‌کنند، به دست آورد. در زیر چندین راه کلیدی برای رشد، پیشرفت و کمک به جامعه آورده شده است:

‏1. پشتیبانی نیازهای اساسی:

‏ - دسترسی به غذا، مراقبت های بهداشتی، مسکن و خدمات بهداشتی بلافاصله پس از اسکان مجدد حیاتی می شود.

‏ - سازمان‌های غیردولتی مختلف، برنامه‌های دولتی و مشارکت‌های بخش خصوصی برای رفع این نیازهای اساسی به طور مؤثر کمک می‌کنند.

‏ - نقل و انتقالات نقدی مشروط (CCT)، آموزش مهارت های شغلی (JST)، و ابتکارات مالی خرد به افراد کمک می کند تا با شرایط زندگی جدید سازگار شوند و در عین حال ثبات مالی ایجاد کنند.

‏2. آموزش و پرورش و حرفه آموزی:

‏ - بورسیه ها، کمک هزینه ها و وام ها به دانشجویان پناهنده اجازه می دهد تا تحصیلات عالی، دوره های آموزشی و گواهینامه های حرفه ای را دنبال کنند.

‏ - مؤسسات آموزشی اغلب برنامه های تخصصی را ارائه می دهند که برای رفع نیازهای آموزشی منحصر به فرد کودکان و بزرگسالانی که به دنبال ادغام بهتر در جامعه هستند، طراحی شده است.

‏ - در بسیاری از مناطق، مهارت های زبانی برای پیشرفت شغلی موفق پس از اسکان مجدد ضروری است. کلاس های فشرده انگلیسی، معلمان دو زبانه، و محیط های آموزشی حساس فرهنگی این انتقال را تسهیل می کنند.

‏3. فرصت های شغلی:

‏ - دولت ها و سازمان های غیر انتفاعی برای شناسایی صنایع و مشاغل مناسب در جوامع تازه تاسیس همکاری می کنند.

‏ - شرکت در رویدادهای به اشتراک گذاری مهارت و پلت فرم های شبکه به پناهندگان کمک می کند تا مهارت های ارزشمندی را بیاموزند و با متخصصانی که به دنبال کارگر هستند ارتباط برقرار کنند.

‏ - آژانس های کاریابی، دفاتر اطلاعات بازار کار و مراکز اجتماعی در یافتن مشاغل موقت یا پایدار کمک می کنند.

‏4. ادغام اجتماعی:

‏ - تعامل با جوامع میزبان، شرکت در طرح‌های توسعه جامعه، و پیوستن به برنامه‌های داوطلبانه، پناهندگان را قادر می‌سازد تا با محیط اطراف خود ارتباط بیشتری داشته باشند و در سبک زندگی جدید خود جذب شوند.

‏ - برنامه های رفاه اجتماعی بر ارائه حمایت عاطفی، کمک به آنها در ایجاد روابط دوستانه و ادغام در ساختارهای اجتماعی موجود تمرکز دارند.

‏ - ایجاد ظرفیت در زمینه‌هایی مانند سواد رسانه‌ای، حل منازعه و مهارت‌های صلح‌سازی، پناهندگان را قادر می‌سازد تا در خانه‌های جدید خود مشارکت مثبت داشته باشند.

‏5. مراقبت های بهداشتی و سلامت روان :

‏ - معاینات منظم و مراقبت های پیشگیرانه برای حفظ سلامتی، کاهش نرخ انتقال بیماری ها و اطمینان از تشخیص زودهنگام مسائل مربوط به سلامت روان ضروری است.

‏ - کلینیک های بهداشتی، کلینیک های سیار و واحدهای زایمان خدمات بهداشتی ضروری را به ویژه برای زنان باردار، مادران و کودکان زیر پنج سال ارائه می دهند.

‏ - حمایت از سلامت روان، از جمله جلسات مشاوره، گروه درمانی، و مداخلات تحت رهبری همتایان، به اضطراب، افسردگی، مصرف مواد و سایر نگرانی های مربوط به سلامت روان می پردازد.

‏6. بازسازی جوامع:

‏ - مشاغل و کارآفرینان محلی از پناهندگان به عنوان سرمایه گذار، کارمند و شریک برای احیای بازارهای محلی، شرکت های کوچک و بخش های گردشگری استقبال می کنند.

‏ - تلاش‌های مشترک بین دولت‌ها، کشورهای کمک‌کننده و آژانس‌های سازمان ملل متحد از لحاظ مالی از بهبود زیرساخت‌ها، خدمات عمومی و پروژه‌های توسعه با هدف ایجاد تغییرات پایدار حمایت می‌کند.

‏ - باغ های اجتماعی، کتابخانه ها، مدارس و کلوپ ها فضاهایی را برای پناهندگان فراهم می کنند تا با هم زندگی کنند، یاد بگیرند و دانش و تجربیات خود را به اشتراک بگذارند.

‏7. وکالت و وکالت:

‏ - افراد، سازمان‌ها و فعالان اهمیت تقویت صدای بلند شده توسط پناهندگان و اقدام در جهت رسیدگی به مسائل اساسی منجر به مهاجرت اجباری را درک می‌کنند.

‏ - عضویت در انجمن‌های جامعه مدنی، شرکت در جلسات استماع پارلمان و نوشتن نامه به سیاست‌گذاران، صدای آنها را تقویت می‌کند و کار حمایتی مؤثری را نشان می‌دهد.

‏ - تظاهرات عمومی، اعتراضات و اجتماعات مسالمت‌آمیز الهام بخش نیاز دیگران است و توجه را به چالش‌های اجتماعی و زیست‌محیطی مهمی که جمعیت پناهندگان با آن مواجه هستند جلب می‌کند.

‏8. شبکه جهانی:

‏ - برقراری ارتباط با مردم در سراسر جهان به پناهندگان اجازه می دهد تا از تحولات خارج از شرایط کنونی خود مطلع شوند.

‏ - پلتفرم‌های آنلاین، خبرنامه‌های ایمیل، و انجمن‌های بین‌المللی مانند مواردی که توسط آژانس‌های سازمان ملل اداره می‌شوند، امکان تبادل ایده‌ها، داستان‌ها و منابع مشترک پناهندگان از نقاط مختلف جهان را فراهم می‌کنند.

‏ - تجربیات به اشتراک گذاشته شده از طریق کنفرانس ویدئویی و فناوری های واقعیت مجازی به دوستان و خانواده این امکان را می دهد که از راه دور با بستگانی که در مضیقه هستند ملاقات کنند.