تئاتر و انواع سبک های هنری تئاتر

تئاتر چیست و انواع سبک های هنری آن به چه صورت می باشد؟!

تئاتر

تئاتر کلمه ای یونانی است که تاریخچه آن مربوط به یونان باستان می باشد و به معنای لغوی آن چیزی است که مردم به آن نگاه می کنند. در زبان فارسی به تئاتر نمایش یا تماشا گفته می شود. تئاتر جز هنرهای هفتگانه محسوب می شود که منشا آن از آیین ها و مراسم ها مانند عزاداری و عروسی ها و … است.

نمایش یا تئاتر دارای چندین سبک است که در ادامه به آن ها می پردازیم. لازم به ذکر است که این سبک ها منحصر به هنر تئاتر نمی باشد و تمامی هنرها را در بر می گیرد ولی در این مقاله توضیحات مختصری از این سبک ها در حوزه نمایش و تئاتر است.

انواع سبک های هنری تئاتر

• تئاتر پوچی (تئاتر ابزورد یا نمایش بی معنی)

تئاتر پوچی به صورت مکتبی واحد به وجود نیامد و ترکیبی از چندین نمایش نامه بود که دیدگاه مشابهی نسبت به زندگی داشتند. این گروه برای این حقیقت تلاش کردند که شکل نمایش و تئاتر را با محتوای آن تطبیق دهند. این گروه نیز مانند اوریپید (از شاعران و نمایش نامه نویسان یونان باستان است) نظر بدبینانه ای نسبت به هستی داشتند ومعتقد بودند زندگی بی معنا و پوچ است با این تفاوت که این پوچی را فقط می توان به کمک شکلی همانقدر پوچ و بی معنا بیان کرد.

این گروه وارثان هنری مکتب دادائیسم بودند. از مشهور ترین نمایش نامه نویسان این سبک ساموئل بکت و اوژن یونسکو هستند.

آلبر کامو در مقاله اسطوره سیزیف به پوچی و هستی بی معنی و کوشش های بیهوده انسان پرداخته است. در این مقاله سیزیف انشانی است که بخاطر گناهی که مرتکب شده است، محکوم است تا ابد تخته سنگی را از دامنه کوه به قله کوه حمل کند ولی وقتی سنگ با زحمت زیاد به قله کوه می رسد دوباره به پایین می لغزد و سیزیف ناچار است تا دوباره این کار را تکرار کند و این کار او نمادی از بیهودگی و بی حاصلی است.

تئاتر پوچی

• سمبولیسم (نمادگرایی)

ایبسن که از نمایش‌نامه نویسان رئالیست بود به تدریج در آخرین نوشته های خود به سوی سمبولیسم یا نمادگرایی رفت. هنرمندان این سبک اعتقاد داشتند که تئاتر رئالیستی نگرشی یک بعدی به انسان می دهد و از ماوراءالطبیعه (پدیده‌های فرضی است که تابع قوانین طبیعت نیستند) چشم پوشی می کند.

• فرمالیسم (شکل گرایی)

هنرمندان این سبک اعتقاد دارند که ارزش یک اثر به ساختار و ویژگی های آن است و تمام محتوای ارزشمند یک اثر در درون آن نهفته است.

ویژگی های سبک فرمالیستی:

حذف زبان

کوچک شدن تئاتر(بازی، میزانسن)

گنگ بودن

انتظار از بیان

بنابراین هر اثری که جنبه های بیرونی را بیش از حد وارد کند و معنا را نادیده بگیرد، فرمالیسم محسوب می شود.

تئاتر فرمالیسم

• رئالیسم (واقع گرایی)

هنرمندان سبک رئالیسم تلاش می کنند تا زندگی را همانطور که در واقعیت هست نمایش دهند و نمایش نامه های این سبک نیز بر قوانین طبیعت و جامعه استوار است و پدیده ها و اتفاقات انسانی را در قالب موقعیت محیطی و فردی خاص و هیجان انگیز نشان می دهد. رئالیست ها جامعه را موجودی زنده و پویا و انسان را اجتماعی و در پی آن چیزهایی که در لایه های زیرین زندگی پنهان است می بیند. هنریک ایبسن از پیشرویان و نمایش نامه نویسان سبک رئالیسم است. ماکسیم گورکی، آنتوان چخوف، تنسی ویلیامز و آرتور میلر از دیگر نویسندگان این سبک هستند.

• رومانتیسم (شاعرانه)

این جنبش که در اواخر شده هجدهم پدید آمد به این موضوع تاکید داشت که احساسات و تجارب ذهنیو شخصی انسان واقعی تر و مهم تر از چیزهای منطقی و عقلانی است. رومانتیسم در واقع گریز از قاعده های کلاسیسم (كلاسیسیسم مكتب قانون ها، قواعد و اصول است كه بایدها و نبایدهای بسیاری را شامل می شود) است. رومانتیک ها طبیعت را آن گونه که آرزو می کردند بیان می کردند و نه آن طور که بود. نمایشنامه های شیلر و گوته در آلمان برگرفته از این سبک است. در انگلستان نیز نمایش نامه های کیتس، شلی و لرد بایرون براساس این سبک تدوام یافت.

در این سبک نمایش تجربه های ذهنی و احساسات نسبت به منطق اهمیت بیشتری دارد و نمایش نامه نویس های این سبک همه چیز را آنطور که ارزو دارند به همه نشان می دهند.

تئاتر رومانتیسم

• امپرسیونیسم (احساس و تاثر)

سبک امپرسیونیسم تمرکز کلی بر احساسات انسان دارد به طوری که تمام نمایش از شخصیت های مبهم به همراه اندیشه های القایی تشکیل شده است به این نمایش ها تاثیر گرایی هم می گویند.